Żołnierz, który nienawidził wojny. Wieczny wędrowiec Dwight Eisenhower, cz. II

Eisenhower uczęszczał do szkoły średniej Abilene, którą ukończył w 1909 r. W pierwszej klasie miał miejsce wypadek, który utwierdził go, że nigdy nie należy się poddawać. Podczas gry z kolegami przyszły prezydent zranił się w kolano. Mimo przemycia rany szybko rozwinęła się infekcja, która zagrażała życiu. Lekarz postanowił usunąć chłopcu nogę. Dwight zdecydowanie odmówił poddania się zabiegowi amputacji. Zapewnił chirurga, że wszystko jest w porządku i wkrótce chora noga sama się zagoi. Ku zdumieniu medyka rzeczywiście infekcja ustąpiła samoistnie, nie pozostawiając żadnego uszczerbku na zdrowiu młodzieńca. On zaś najspokojniej w świecie oświadczył, że silna wola może zdziałać wszystko.

Dwight Eisenhower – urodzony optymista

Koledzy, którzy go znali ze szkoły średniej, potwierdzali, że był człowiekiem bardzo zdecydowanym i zdeterminowanym w dążeniu do celu. Był urodzonym optymistą. On sam powtarzał przez całe życie, że „pesymizm nie wygrał jeszcze żadnej wojny”. Nie miał też osobistych wrogów, ponieważ kierował się zasadą: „Nigdy nie trać nawet chwili na myślenie o kimś, kogo nie lubisz”.

Od początku był też świetnym organizatorem umiejącym pracować zespołowo. Kiedy okazało się, że nie ma wystarczająco dużo pieniędzy na studia, umówił się ze swoim bratem Edgarem, że kiedy jeden będzie studiować, drugi będzie zarabiać na jego czesne, a następnie po ukończeniu studiów przez pierwszego drugi będzie płacić za jego naukę. Edgar jako pierwszy rozpoczął studia prawnicze na University of Michigan. Przez dwa lata Dwight płacił za jego naukę, zarabiając jako nocny nadzorca produkcji w Belle Springs Creamery – mleczarni, w której inżynierem był jego ojciec. W tym czasie przyjaciel Dwighta z Abilene, Edward E. „Swede” Hazlett złożył podanie do Akademii Marynarki Wojennej w Annapolis. Zachwycony uczelnią napisał do Dwighta list, w którym zachęcał go do podjęcia tam nauki.

Czytaj więcej

Historia świata

Bohater wojenny w Białym Domu. Dwight Eisenhower, część I

Amerykańską tradycją stało się, że po najważniejszych dla losów narodu wojnach na prezydenta wybi...

Eisenhower przystąpił do egzaminu wstępnego na Akademii Marynarki Wojennej w Annapolis. Dostał jedną z najwyższych ocen, ale nie został przyjęty do szkoły ze względu na przekroczenie progu wiekowego. Na szczęście uczelnia w West Point nie stawiała takiego wymogu wiekowego, dzięki czemu w 1911 r. Dwight mógł po raz pierwszy założyć swój upragniony szary mundur kadeta Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych.

Dwight Eisenhower – fanatyk sportu

Czy Dwight Eisenhower był dobrym kandydatem na żołnierza? I tak, i nie. Bez wątpienia uwielbiał sport i chętnie brał udział we wszelkiego typu rywalizacjach sprawnościowych. Nie znosił jednak morderczej musztry i ćwiczeń na poligonie. W rzeczywistości najbardziej lubił wykłady z angielskiego i jak na przyszłego żołnierza frontowego czytał ogromne ilości książek, lecz wcale nie wojskowych, tylko głównie literaturę wiktoriańską i dzieła Szekspira.

Był dziwną mieszanką żołnierza, który kochał armię, ale jednocześnie odczuwał przed nią swoisty lęk. Będzie się on przejawiał, kiedy zostanie prezydentem Stanów Zjednoczonych. Przemysł zbrojeniowy i siły zbrojne będzie wówczas postrzegał jako zagrożenie dla demokracji.

Czytaj więcej

Historia świata

Lądowanie w Normandii. Inwazja, która musiała się udać

Lądowanie wojsk alianckich na plażach Normandii 6 czerwca 1944 r. było pokazem sprawności giganty...

Poza literaturą angielską jego wyniki były przeciętne. Nie wykazywał nadmiernych zainteresowań naukowych, nie zapowiadał się też na wybitnego stratega. Wręcz przeciwnie. Planowanie działań wojennych pozostanie jego piętą achillesową nawet w czasach, kiedy będzie dowodził najpotężniejszą inwazją wojskową w dziejach świata, która w 1944 r. z plaż Normandii skieruje swoją szpicę w kierunku Berlina. Pisząc swoje wspomnienia, wyzna: „Przygotowując się do bitwy, zawsze orientowałem się, że plany są bezużyteczne, ale planowanie jest nieodzowne”. Nie miał też dobrego zdania o dowódcach sztabowych. Zawsze powtarzał, że „siła armii zależy bardziej od sierżantów niż od generałów” i rzeczywiście dobrze czuł się w otoczeniu oficerów średniego szczebla.

W West Point najbardziej rozczarował go fakt, że uczelnia nie miała swojej drużyny baseballowej. Nie miałaby też drużyny futbolowej, gdyby on sam nie zaradził temu, tworząc własną drużynę akademicką, która w przyszłości rozwinie się w jedną z najlepszych w USA. W 1912 r. wystartował jako reprezentant swojej uczelni w zawodach akademickich i zmierzył się ze słynnym biegaczem Jimem Thorpe z indiańskiej drużyny futbolowej Indian Carlisle. Podczas startu doznał jednak poważnego urazu kolana.

Najwyraźniej nie miał szczęścia do tej nogi. Dopiero co niedawno cudem uratował ją przed amputacją, a teraz musiał ją znowu leczyć. Ledwo wrócił do formy, kiedy ponownie zranił kolano, najpierw spadając z konia, a później na ringu. W żaden sposób nie zniechęciło go to jednak do sportu. Uważał, że jako żołnierz powinien przyzwyczajać się do ran i kontuzji, które na pewno spotkają go na polu walki. Kiedy jednak lekarz dobitnie mu oświadczył, że następne takie wyczyny grożą kalectwem, Dwight porzucił bieganie i jazdę konną, ale poświęcił się całkowicie szermierce i gimnastyce. Został nawet trenerem akademickiej drużyny futbolowej. To zamiłowanie do sportu spowodowało, że do późnej starości zachował znakomitą kondycję fizyczną.

Życie prywatne Dwighta Eisenhowera

Dwight D. Eisenhower ukończył studia na Akademii Wojskowej West Point w 1915 r. Jego rocznik przeszedł do historii jako „klasa generałów”, ponieważ aż 59 kolegów z roku dosłużyło się później stopnia generalskiego. Wielu z nich służyło później pod rozkazami Eisenhowera na froncie europejskim w czasie II wojny światowej.

Armia daje mundur, pracę i mieszkanie. Nie daje jednak wyboru miejsca służby. Podporucznik Eisenhower poprosił o przydział na Filipinach, ale mu odmówiono. Został przydzielony do jednostek zaopatrzeniowych w Teksasie. Początkowo Dwight uznał ten przydział za porażkę. Teksas wydawał mu się równie nudny jak praca, którą wykonywał: siedział w kantorku i podliczał wydatki na mąkę, skarpetki, koce i inne sprzęty dla wojska. Ale po latach wcale nie żałował, że przydzielono go do służby w Teksasie. Tam bowiem poznał dziewczynę, w której zakochał się tak nieprzytomnie, że już po kilku tygodniach poprosił ją o rękę. Wybranką serca przyszłego generała była pochodząca ze stanu Iowa 19-letnia Mamie Geneva Doud.

Czytaj więcej

Historia świata

Początek dwubiegunowego świata. Doktryna Trumana. Część V

Wiosną 1947 r. prezydent Harry Truman opracował doktrynę polityczną Stanów Zjednoczonych, której...

Mamie przyszła na świat 14 listopada 1896 r. w miejscowości Boone w stanie Iowa. Jej rodzice byli rozkochani w modnej w owym czasie piosence pt. „Lovely Lake Geneva”, dlatego dali córeczce na drugie imię nazwę szwajcarskiego miasta.