Bracia Babińscy urodzili się w stolicy Francji w drugiej połowie XIX w. Obaj w 1885 r. zmienili zapis imion na francusko brzmiące: Joseph i Henri. Zasymilowali się. Nigdy jednak nie wyparli się swych korzeni. Pochodzili z polskiej rodziny szlacheckiej herbu Bojcza. Ich ojciec Aleksander Babiński wraz z matką – Henriettą z Warenów – trafili do Francji w 1848 r. Małżeństwo doczekało się pierwszego syna dopiero po siedmiu latach: 2 lipca 1855 r. urodził się Henryk, przyszły geolog, odkrywca złóż złota oraz węgla kamiennego, poszukiwacz diamentów, a przy tym znawca sztuki kulinarnej, autor popularnego we Francji dzieła gastronomicznego. Natomiast 2 listopada 1857 r. na świat przyszedł Józef, który stał się jednym z twórców światowej neurologii klinicznej (do dziś jeden z odruchów neurologicznych określany jest jego nazwiskiem, tzw. objaw Babińskiego). Obaj bracia ukończyli najpierw polską szkołę w Batignolles pod Paryżem, później jednak każdy z nich wybrał inną ścieżkę kariery.
Ich życiowe osiągnięcia przypomniano w czterotomowym słowniku „Polski wkład w przyrodoznawstwo i technikę” (2015) wydanym przez Instytut Historii Nauki PAN oraz IPN. Warto braci Babińskich poznać bliżej i ocalić ich dokonania od zapomnienia.
Odkrywca kopalin i znawca światowej kuchni
Starszy z braci miał naturę podróżnika, doskonale więc wybrał kierunek studiów: ukończył Szkołę Górniczą (Ècole des Mines). Początkowo prowadził badania geologiczne we Francji i północnych Włoszech, szybko jednak dostrzeżono jego talent. Zainteresował się nim ówczesny francuski rząd, a tym samym towarzystwa akcyjne, które chciały szybko się wzbogacić na eksploatacji złóż cennych surowców i kamieni szlachetnych. Henryk Babiński (już jako Henri) został wysłany do Gujany w celu zbadania tamtejszych złóż złota. Po zakończeniu poszukiwań opublikował dwie prace: „Quelques mots sur le gisement aurifère de la Guyane française” (Paryż 1888) i „Notes sur les concessions réunies d’Adieu-Vat et de Bonne-Aventure, appartenant à la Sociètè Anonyme des gisements d’or de Saint Eliè (Guyane française)”, (Paryż 1890). Babiński prowadził badania geologiczne również i w innych krajach Ameryki Południowej. W 1893 r. odkrył i opisał duże pokłady węgla kamiennego w Chile, na terytorium Ziemi Ognistej, a następnie prowadził podobne poszukiwania w Brazylii, których rezultatem było sprawozdanie zatytułowane „Rapport sur une visite aux Lavras diamantinas, gisements de diamant et de charbon dc Lençois, Palmeiras, Chique-Cinque et Mar d’Hespanha, état de Bahia (Brésil)” i opublikowane w Paryżu w 1897 r. Za swoje osiągnięcia na tym polu został odznaczony francuską Legią Honorową.
Henryk Babiński (1855–1931), geolog
Kiedy jednak w 1893 r. jego młodszy brat Józef objął funkcję ordynatora szpitala de la Pitié (Hôpital de la Pitié) w Paryżu, postanowił osiąść na stałe w stolicy Francji i zająć się administracją szpitala. A ponieważ nie miał wówczas nawet 40 lat, wolny czas najchętniej spędzał w teatrze lub operze. Ponadto postanowił też wykorzystać swoje doświadczenia podróżnicze – zjeździł przecież pół świata, gdzie niejako przy okazji poznał różne miejscowe przysmaki. Postanowił podzielić się tą wiedzą: pod pseudonimem Ali-Bab w 1907 r. opublikował obszerną, bo liczącą sobie aż 1281 stron, encyklopedię gastronomiczną, która przyniosła mu we Francji wielką popularność: „Gastronomie pratique, études culinaires, suivies du traitement de l’obésité des gourmands” (wielokrotnie wznawianą, nawet w XXI w.). Zmarł w 1931 r. w Paryżu. Jego młodszy brat Józef przeżył go zaledwie o niewiele ponad rok.
