Publikacja składa się z dwóch tomów. W pierwszym tomie zebrane zostały dzienniki i relacje dziesięciu osób internowanych po wprowadzeniu stanu wojennego w Nowym Wiśniczu i w Załężu koło Rzeszowa. „Świadectwa te odznaczają się szczególnym autentyzmem ocen własnej sytuacji i sytuacji Polski, pogrążonej w głębokim kryzysie społecznym i gospodarczym. W więzieniach zamknięto wówczas działaczy NSZZ „Solidarność” oraz innych, niezależnych struktur z całego kraju: z Krakowa, Nowego Sącza, Olsztyna, Tarnowa, Rzeszowa, Warszawy i Wrocławia” – napisali autorzy publikacji, pod redakcją Andrzeja Dróżdża.
Zwieziono ich i zamknięto, by ich upokorzyć i zniechęcić, ale po pierwszym szoku, spowodowanym aresztowaniami ale jak stwierdził ks. Władysław Palmowski – duszpasterz internowanych „z dnia na dzień stawali się mocniejsi, wydobywali z siebie utraconą pewność siebie”.
W drugim tomie znajdą się wspomnienia kolejnych trzydziestu osób, również aktywistów NSZZ „Solidarność” lub innych niezależnych struktur organizującej się opozycji antykomunistycznej.
Jak czytamy we wstępie do publikacji autorstwa Józefa Marii Ruszara na fali porozumień z 1980 roku, narodził się ruch społeczny i budowane były podstawy nowego porządku społecznego. „Uczestniczyły w tym procesie osoby myślące patriotycznie, pochodzące z najróżniejszych środowisk i z różnym bagażem doświadczeń, w tym także członkowie opozycji powiązani z KSS KOR, z KPN czy niezwykle aktywna brać studencka z NZS, wywodzącego się ze Studenckiego Komitetu Solidarności – forpoczty przedsierpniowych przemian społecznych”.
Czytaj więcej
19 grudnia ogłoszenie laureatów XXII edycji Nagrody „Rzeczpospolitej” im. Jerzego Giedroycia.
