Ze wspomnień Stanisława Łepkowskiego, dyrektora Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP, wynika, że Ignacy Mościcki nie był człowiekiem naiwnym. Doskonale orientował się w liczebności i wyposażeniu polskiej armii. Wbrew mitom rozpowszechnianym po wojnie, głównie przez propagandę komunistyczną, siły zbrojne II Rzeczypospolitej we wrześniu 1939 r. mogły stawić stanowczy i długi opór nacierającemu Wehrmachtowi. Widząc zaciętą obronę polskich wojsk, Niemcy musieli przecież dwukrotnie zmienić wytyczne tzw. „Planu Białego" (niem. Fall Weiss), przewidującego błyskawiczne zajęcie Polski.
Tymczasem już 7 września, kiedy dopiero co skapitulowała polska obrona na Westerplatte, marszałek Edward Śmigły-Rydz podjął decyzję o opuszczeniu Warszawy i przeniesieniu się wraz ze sztabem do Brześcia. 11 dni później uciekł do Rumunii. Czyn ten wydawał się tak haniebny, że nawet stronnicy Śmigłego nie mogli początkowo w to uwierzyć. Pisze o tym Dariusz Baliszewski w najnowszym numerze miesięcznika „Uważam Rze Historia". Przypomina dramatyczną reakcję ambasadora Polski we Włoszech, gen. Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego, na wieść o ucieczce Śmigłego do Rumunii.
Dreszcze przechodzą, kiedy czyta się wspomnienia byłego starosty kaliskiego, płk. Stefana Soboniewskiego, który 18 września dowodził garnizonem granicznym w Kutach, jak pewnym momencie o godzinie 1.30 jeden z policjantów zameldował mu, że do granicy zbliża się kolumna samochodów wodza naczelnego.
„Czy pan oszalał – wykrzyczał do komisarza policji zszokowany Soboniewski. – Każę pana oddać pod sąd wojenny za sianie paniki. To się nie może zdarzyć. Hetman nigdy nie opuszcza swoich wojsk!". Pułkownik wybiegł na most, ale ku swemu przerażeniu ujrzał przedzierającą się przez tłum uchodźców cywilnych kolumnę samochodów wiozących członków sztabu wodza naczelnego. W jednym z samochodów ujrzał Śmigłego.
Według niesprawdzonej relacji Elżbiety Błockiej, jej wuj, 47-letni płk Ludwik Bociański – były wojewoda wileński, a później poznański, generalny kwatermistrz rządu RP – był tak oburzony ucieczką marszałka, że w rejtanowskim geście zatrzymał kolumnę samochodów na moście i zażądał od marszałka powrotu do Polski. Znali się przecież z Rydzem dobrze z czasów, kiedy Bociański był komendantem szkoły podchorążych w Komorowie.
