Irracjonalna obrona zbrodniarza

Określenie „II wojna światowa" jest tradycyjnie wyparte przez podszytą szowinizmem nazwę „Wielka Wojna Ojczyźniana". Dla Rosjan ta wojna zaczęła się 22 czerwca 1941 r. Wcześniejsze wydarzenia w Europie są bez znaczenia.

Nikt przy tym nie wspomina, że tragedia Rosjan w 1941 r. to dzieło ich kata, którego podziwiają i wielbią. W latach 1937–1939 opętany obsesją poszukiwania zdrajców Stalin kazał zabić 42 wysokich rangą dowódców Armii Czerwonej, w tym aż trzech z pięciu marszałków, sześciu dowódców armii i dwóch dowódców marynarki. Straty w kadrach dowódczych wynosiły ponad 60 proc. Stalin kazał zabić 579 z 733 najwyższych rangą i najlepiej wykształconych oficerów. Dlatego w czerwcu 1941 r. zaledwie 7 proc. oficerów miało ukończone studia i wiedzę wyniesioną z akademii wojskowych. A mieli oni dowodzić największą armią świata, która się nieustannie rozrastała. W 1933 r. Armia Czerwona liczyła 885 tys. żołnierzy, cztery lata później jej liczba przekroczyła 1,4 mln, w 1939 r. pod bronią znajdowało się już 2,1 mln ludzi, a w czerwcu 1941 r. niemal 5 mln, czyli o 1,4 mln więcej niż w Wehrmachcie. Stan liczebny Armii Czerwonej rósł zatem w niebywałym tempie. W 1941 r. sowieckie wydatki zbrojeniowe pochłaniały aż 43,6 proc. budżetu państwa. Ponad 23 mln ludzi pracowało w przemyśle zbrojeniowym. W połowie 1941 r. radzieckie lotnictwo posiadało ponad 23 tys. samolotów bojowych, czyli aż dziewięć razy więcej niż Luftwaffe, które miało 2510 maszyn. Dlaczego zatem Niemcom udało się w październiku 1941 r. dotrzeć aż do przedmieść Moskwy? Rosjanie nieustannie to analizują, omijając prosty fakt, że ich wojskiem dowodzili ocaleni dyletanci. Rosyjska klęska w 1941 r. była rezultatem irracjonalnej decyzji Stalina o likwidacji lub zsyłce do obozów aż 36 761 starszych oficerów wojsk lądowych i ok. 3 tys. oficerów marynarki wojennej.