Wojna błyskawiczna kontra statyczna obrona

Izraelski plan zakładał w pierwszej kolejności zniszczenie lotnictwa państw arabskich, następnie rozbicie sił zbrojnych Egiptu na półwyspie Synaj, a wreszcie przerzucenie wojsk z frontu synajskiego przeciwko Syrii i Jordanii. Zasadniczą rolę w tej koncepcji odgrywały wojska lądowe i lotnictwo. Marynarka otrzymała zadanie obrony wybrzeża. Marsz sił lądowych miały wspierać desanty spadochronowe i śmigłowcowe. Kluczem do sukcesu było skoncentrowanie sił na wybranych kierunkach, zaskoczenie przeciwnika oraz utrzymanie wysokiego tempa działań. Gros sił skierowano przeciwko Egiptowi. Na froncie synajskim Izrael skoncentrował początkowo 19 brygad w trzech grupach operacyjnych: „Północ” gen. Israela Tala, „Centrum” gen. Abrahama Joffe i „Południe” gen. Ariela Sharona. Oprócz tego dwie brygady rozmieszczono w rejonie El-Kuntilli, a kolejną w okolicach portu Eilat. Na początku czerwca siły frontu synajskiego wzmocniło jeszcze 80 tys. rezerwistów. Na front jordański wysłano pięć brygad, które miały pozorowanymi działaniami ofensywnymi związać siły Jordanii, a na front syryjski – trzy brygady, mające zadanie powstrzymania ewentualnego natarcia przeciwnika.