Między innymi sławni cadycy mieli siedziby w Międzybożu, Bełzie, Przysusze, Kocku, Aleksandrowie Łódzkim z dynastią Danzigerów i w Górze Kalwarii z rodem Alterów na czele. Wokół poszczególnych dynastii cadyckich zaczęły się rozwijać niezależne sądy, szkoły i instytucje religijne.
Apogeum rozwoju chasydyzmu nastąpiło około połowy XIX w., kiedy liczba jego zwolenników sięgnęła 5 mln. Wówczas nastąpił prawdziwy rozkwit poszczególnych dworów cadyków. Chasydyzm przede wszystkim skoncentrował się we wschodniej części dawnej Rzeczypospolitej, a zwłaszcza tam, gdzie powstał, czyli w Galicji i na Bukowinie (Bobowa, Rymanów, Nowy Sącz, Husiatyń, Sadogóra). Na tych terenach chasydzi stanowili większość mieszkających tam Żydów. Dwory chasydzkie na terenie zaboru rosyjskiego, które powstały w drugiej połowie XVIII i na początku XIX w. (Karlin, Przysucha, Kock, Góra Kalwaria, Warka, Kozienice), miały także wielu zwolenników. Natomiast w zaborze pruskim nie wykształciły się żadne większe ośrodki chasydyzmu. Z czasem powstały także dwory chasydzkie na terenach cesarstwa austriackiego nienależących wcześniej do Polski (Satu Mare, Siget, Klausenberg).
Walka judaizmu rabinackiego z chasydyzmem powoli słabła. Przyczyn zawieszenia broni upatrywać można między innymi w potrzebie szukania przez ortodoksów sojuszników w walce przeciw nowym ruchom reformatorskim. Ortodoksyjni rabini dostrzegli, że chasydyzm nie zrywał z tradycyjnym kultem, nie obalał przepisów wiary, upraszczał je jedynie, czyniąc bardziej zrozumiałymi dla zwykłych ludzi. Jednakże dla rabinów chasydzkie praktyki religijne nadal pozostały nie do zaakceptowania.
