Strój starozakonny za opłatą...

1. (...) począwszy od dnia grudnia (1 stycznia) 1849/50 r. używanie dotychczasowych ubiorów starozakonnych mieszkańcom Królestwa jest zupełnie zabronione, niemniej, że od roku tego, zacząwszy od 1 lipca 1846 r., nie wolno jest starozakonnym nosić ubioru żydowskiego, jak za opłatą (...)

2. Taż Komisja Rządowa obowiązana jest szczegółowo wyjaśnić, co właściwie za ubiór starozakonny uważane być winno, którego używanie jest zabronione.

3. Dozwolone zostaje Żydom przyjąć taki ubiór innym mieszkańcom Królestwa właściwy bądź też ubiór rosyjski.

4. Ze względu, że znaczniejsza część Żydów używa trzewików i sukni z materii jedwabnych, których pozbycie się w krótkim czasie mogłoby wystawić klasę ubogą na straty, dozwala się Żydom przyjmującym ubiór innym mieszkańcom Królestwa właściwy sporządzać takowy z materii jedwabnych jeszcze przez lat 2, to jest do 1 stycznia 1848 r., i nosić przez rok jedwabne trzewiki.

5. Żydzi przyjmujący strój rosyjski pod żadnym pozorem na takowy materii jedwabnych używać ani przy nim nosić trzewików nie mogą (...).

6. Za pozwolenie noszenia ubioru żydowskiego od 1 lipca roku przyszłego do dnia 1 stycznia 1850 r. pobierane być mają tytułem „konsensowego od ubioru żydowskiego” opłaty (...).

7. Uwolnione od uiszczania opłat podmienionych [są]:

a) dzieci do lat dziesięciu;

b) osoby więcej nad lat 60 mające;

c) ci wszyscy, którzy zmienią ubiór żydowski na wspólny innym mieszkańcom lub na strój rosyjski, licząc od chwili, w której do tej zmiany przystąpią. Gdyby który ze starozakonnych, do tej kategorii należących, do noszenia poprzedniego ubioru powrócił, taki do opłaty konsensowej na nowo pociągniętym być ma.

8. Fundusz z opłaty konsensowej od ubioru żydowskiego oddawany ma być pod zarząd Rady Głównej Opiekuńczej Zakładów Dobroczynnych i przeznaczony wyłącznie na rzecz Instytutów i Zakładów Dobroczynnych ludu starozakonnego (...).

Charakterystyka stroju żydowskiego.

Pismo Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych (KRSWiD) do wszystkich rządów gubernialnych i do warszawskiego magistratu z 4 (16).12.1845 r.

(...) za ubiór starozakonny, którego używanie jest zabronione, uważane być ma:

Co do płci męskiej: jedwabne, prunelowe [tj. wykonane z gatunku cienkiego, mocnego jedwabnego lub wełnianego materiału – red.] itp. Długie kapoty, pasy nad biodrami, czapki futrzane, tak zwane krymki [małe, okrągłe czapeczki bez daszka – red.] i jarmułki, tudzież inne bez daszków, wyłącznie żydowskiego kroju, spodnie krótkie, trzewiki, zapuszczanie bród i pejsów.

Co do płci żeńskiej: turbany, bindy [przepaski na głowę, rodzaj diademu – red.], suknie kroju żydowskiego, pantofle kolorowe itp. odróżniające ubiory i ozdoby.

(...) Określając bliżej ubiór, jaki starozakonnym nosić wolno, domieszcza się następujący opis: