Chupa - w czasach biblijnych namiot lub wydzielona komnata, do której podczas trwania uroczystości weselnych wprowadzano młodą parę. Oznaczało to akt zawarcia małżeństwa (Księga Psalmów 19,6; Księga Joela 2,16; Księga Izajasza 4,6). Już od czasów talmudycznych chupa (hebr. baldachim, pokój, namiot; jid. chupe) była tylko baldachimem, pod którym stawali nowożeńcy. Symbolizował on dom pana młodego, stając się niezbędnym atrybutem ceremonii ślubnej. U Żydów aszkenazyjskich była to bogato haftowana tkanina, rozpięta na czterech drążkach. Częstym motywem haftu były gwiazdy, stanowiące aluzję do licznego potomstwa (Księga Rodzaju 15,5), w związku z bożą obietnicą, że będzie błogosławił Abrahamowi i da mu „potomstwo tak liczne, jak gwiazdy na niebie” (Księga Rodzaju 22,17). U Żydów sefardyjskich chupę zastępował tałes, trzymany nad głowami nowożeńców. Zgodnie z tradycją żydowską chupa stanowi równie niezbędny element uroczystości związanych z zawarciem związku małżeńskiego, jak pierścień wkładany przez pana młodego (hebr. chatan) na palec panny młodej (hebr. kala) i wypowiedzenie przez niego sakramentalnej formułki: „Hare (j) at mekudeszet li ke-dat Mosze we-Israel” (hebr. Oto jesteś mi poślubiona, zgodnie z wiarą Mojżesza i Izraela). Słowem chupa określa się też ślub według rytuału żydowskiego (jid. chupe-wekduszn).
(na podst. „Polskiego słownika judaistycznego”, Warszawa 2003)
