Dowodem winy mogły być już same stanowiska, jakie piastował podsądny. Po maju 1926 r. był dyrektorem departamentu politycznego MSW, ministrem wyznań i oświecenia publicznego, premierem (1929 r.) i marszałkiem Sejmu (1930 – 1935). Był wojewodą krakowskim w 1936 r., gdy doszło do strzelania policji do demonstrujących robotników, choć to nie Świtalski odpowiedzialny był za użycie broni. Odpowiedzialność za „faszyzację” była w oczach sądu Polski Ludowej tym większa, że Świtalski po maju 1926 r. należał do najbliższych współpracowników Piłsudskiego.
Urodził się w 1886 roku w Sanoku, ukończył studia polonistyczne na uniwersytecie lwowskim, pracował jako nauczyciel gimnazjalny. Był członkiem ZWC, walczył w szeregach I Brygady Legionów. Jego polityczna kariera zaczęła się od stanowiska referenta politycznego w adiutanturze generalnej Piłsudskiego jako naczelnika państwa, a skończyła się po śmieci Piłsudskiego, gdy Świtalski wypadł ze ścisłej elity władzy, choć był jeszcze przez krótki czas wicemarszałkiem Senatu. Wzięty do niewoli we wrześniu 1939 roku. Z oflagu powrócił do kraju. Aresztowany w 1948 r., czekał na proces sześć lat. Wyszedł na wolność w 1955 r. Zmarł w 1962 r. w Warszawie. Jest autorem cennego „Diariusza 1919 – 1935”, w którym odnotowywał m.in. konferencje z Piłsudskim.
Jego syn Jacek zginął jako żołnierz AK w powstaniu warszawskim.
