W uścisku Świętego Przymierza

Kongres wiedeński i wieńczące go Święte Przymierze – sojusz polityczno-wojskowy, do którego przystąpiły państwa europejskie, a w którym pierwsze skrzypce grały Rosja, Austria, Prusy, Wielka Brytania i Francja, miało przywrócić Europie porządek polityczny sprzed rewolucji francuskiej. Sygnatariusze zobowiązali się zwalczać ruchy rewolucyjne, niepodległościowe i separatystyczne.

W 1820 roku wybuchły powstania przeciw reakcyjnym władcom Hiszpanii i Portugalii (oba pomogli stłumić Francuzi), niepokoje ogarnęły również Królestwo Obojga Sycylii oraz północne Włochy (tu interweniowali Austriacy). Europejscy bojownicy o wolność i demokrację wierzyli w liberalizm cara Rosji Aleksandra I i oczekiwali, że ujmie się za ich sprawą, lecz jemu od dawna nie w głowie były liberalne mrzonki. W rozmowie z austriackim kanclerzem Metternichem w sierpniu 1820 roku car bił się w pierś: „Już w 1814 roku myliłem się co do nastrojów społecznych, to, co uważałem za słuszne, dzisiaj widzę fałszywym. Uczyniłem już dużo zła, ale postaram się to naprawić”. Podczas kongresu Świętego Przymierza, który obradował na przełomie 1820 i 1821 roku w Troppau (Opawie) i Laibachu (Lublanie), Rosja, Austria i Prusy przy cichej zgodzie Francji i Wielkiej Brytanii zawarły pakt, w którym przyznały sobie prawo interwencji w państwach ogarniętych niepokojami, i to bez zgody ich władz.