Było to niezgodne z prawem międzynarodowym, całkowicie podporządkowane rządowi III Rzeszy i bezprawnie utworzone przez Hitlera 12 października 1939 r. quasi-państwo, w którego skład włączono część okupowanych przez Niemców terytoriów Rzeczypospolitej Polskiej.
W odezwie skierowanej do obywateli polskich Hans Frank pisał: „Polscy obywatele i obywatelki! Führer polecił mi jako Generalnemu Gubernatorowi dla okupowanych obszarów polskich dbać we formie stanowczej o to, aby w przyszłości zapewniony był w tym kraju stan pokoju i aby się organicznie rozwinęły sąsiedzkie stosunki Polaków do potężnego Mocarstwa światowego narodu niemieckiego”. Dalej zapewniał, że mieszkańcy GG będą mogli kontynuować swoje tradycje i zwyczaje, ale pod warunkiem pracy dla odbudowy kraju i wysiłku wojennego Niemiec. Tym samym tzw. Generalne Gubernatorstwo zostało od początku zdefiniowane jako zaplecze kolonialne Niemiec, obłożone obowiązkiem „odszkodowań” za straty, jakie Niemcy poniosły podczas napaści na Polskę. Warto o tym pamiętać w kontekście toczącej się obecnie dyskusji o należnych Polsce niemieckich reparacjach wojennych.
W dalszej części tej tzw. proklamacji Frank nie ukrywa swojego stosunku do polskich elit intelektualnych, przedsiębiorców i ludności żydowskiej: „Dla podżegaczy politycznych, hien gospodarczych i wyzyskiwaczy żydowskich nie będzie jednak miejsca w obszarze stojącym pod zwierzchnictwem niemieckim. Wszelkie próby oporu na obszarach polskich stłumione będą z bezwzględną surowością za pomocą oręża Wielkoniemieckiej Rzeszy”. Tego samego dnia Frank wydał rozporządzenie w sprawie podziału administracyjnego GG, ustanawiając cztery okręgi: Krakau (Kraków), Lublin, Radom i Warschau (Warszawa). W paragrafie dziewiątym ustanawiał język niemiecki jako urzędowy, a język polski jedynie jako „dopuszczalny”.
Czytaj więcej
W 1939 r. granica między walką prowadzoną przez regularne Wojsko Polskie a partyzantką tworzoną p...
W 1940 r. urząd generalnego gubernatora przekształcono w rząd Generalnego Gubernatorstwa, którego pracami miał kierować sekretarz stanu. Pierwszy stanowisko to objął były namiestnik Austrii Arthur Seyss-Inquart, a po nim – od maja 1940 r. – wiceprezes Akademii Prawa Niemieckiego Josef Bühler. Obaj, podobnie jak Hans Frank, za swoje zbrodnie zostali skazani po wojnie na karę śmierci i straceni. Ale tylko Josef Bühler odpowiadał w 1948 r. przed Polskim Najwyższym Trybunałem Narodowym obradującym w Krakowie. 22 sierpnia 1948 r. Josef Bühler został powieszony w więzieniu Montelupich.
