Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
Stosunki wojskowe Azerbejdżanu i Polski w pierwszej połowie XX w.
„Jestem zaszczycony, że mogę umrzeć jako żołnierz armii muzułmańskiej. Żegnajcie!” – to były ostatnie słowa, jakie wypowiedział generał porucznik Maciej Sułkiewicz, zanim stanął przed plutonem egzekucyjnym 15 lipca 1920 r. Sułkiewicz był jednym z wielu, którzy zakończyli życie w walce z bolszewikami o niepodległość Azerbejdżanu, i jednym z polskich bohaterów, którzy zapisali się w historii obu narodów.
Warszawski pomnik Veli bej Jedigara i Macieja Sułkiewicza, bojowników o niepodległość Polski i Azerbejdżanu
Ten artykuł rzuca światło na rolę i udział synów obu narodów w walce o wyzwolenie ze wspólnym wrogiem. Przywołane zostały postacie historyczne, których nazwiska są nierozerwalnie związane ze słodyczą zwycięstwa i goryczą porażki. Prawdziwa bezinteresowność Polaków uwidoczniła się w walce z bolszewikami w różnych regionach Azerbejdżanu. Spośród polskich oficerów w organizacji zbrojnego oporu w Gandży wyróżnili się: pułkownik Eugeniusz Dunin-Marcinkiewicz, kapitan Jerzy Kłossowski, kapitan Czarniecki, kapitan Pawłowski, kapitan Tomyszyn i inni. Pod dowództwem pułkownika Dunina-Marcinkiewicza utworzyli artylerię w azerbejdżańskiej armii narodowej i dzielnie walczyli w licznych bitwach z bolszewikami. Azerbejdżańska artyleria dowodzona przez Polaków odegrała znaczącą rolę w sukcesach odniesionych w bitwach pod Hadżigabulem, Kurdamirem i Alatem. 15 września 1918 r. aktywne zaangażowanie artylerii stało się kluczową decyzją w wyzwoleniu Baku od bolszewików z pomocą wojsk tureckich. Po wyzwoleniu Baku wszyscy polscy oficerowie zostali odznaczeni tureckimi medalami za bohaterstwo.
Pozostało jeszcze 86% artykułu
