Wzlot i upadek Napoleona

Swój niebywały sukces zawdzięczał francuskiej armii, w której awansował od stopnia królewskiego podporucznika do republikańskiego generała brygady. Po serii olśniewających zwycięstw w Italii i Egipcie powrócił do Paryża w 1799 r., aby dokonać wojskowego zamachu stanu i obalić rządzący rewolucyjną Francją Dyrektoriat. Mianowany zgodnie z Konstytucją Roku VIII pierwszym konsulem Francji, miał sprawować ten urząd tylko przez dziesięć lat. Ale tak ambitnemu człowiekowi jak Bonaparte ten awans nie wystarczał. Wzorując się na Gajuszu Juliuszu Cezarze, postanowił sięgnąć po władzę na całe życie. W plebiscycie z 1802 r., rozpisanym z jego inicjatywy, większość uprawnionych obywateli Francji opowiedziała się za przyznaniem mu dożywotniej władzy pierwszego konsula. Kolejny plebiscyt dwa lata później przyznał mu władzę monarszą. 2 grudnia 1804 r. w paryskiej katedrze Notre Dame w obecności papieża Piusa VII syn skromnego korsykańskiego prawnika Carla Marii Buonapartego i jego żony Letycji koronował się na cesarza Francuzów. Niecałe pół roku później w katedrze mediolańskiej sam włożył sobie na skronie koronę króla Włoch. Kto inny spocząłby na laurach, ale nie on. Żaden sukces nie był w stanie zaspokoić głodu jego nieskończonej ambicji. I chociaż sam mawiał, że „entuzjazm to delirium rozumu", ta obsesyjna żądza zwycięstw popchnęła go do podboju Europy z nadzieją na ustanowienie panowania nad całym światem.