Rzymianie w Judei

Rzymskie panowanie w Judei rozpoczęło się wraz z wkroczeniem wojsk Pompejusza Wielkiego w 63 roku p.n.e. Podbite państwo żydowskie zachowało jednak znaczną autonomię. Choć było uzależnione od rzymskiego patrona, zwłaszcza w sprawach międzynarodowych, miało własnych monarchów. Był to jednak okres schyłku władającej Judeą od połowy II wieku p.n.e. dynastii hasmonejskiej. Skonfliktowani kandydaci do tronu Hyrkan II i Arystobul II musieli się poddać władzy Rzymu. Arystobul II, który po odsunięciu od władzy starszego brata Hyrkana rządził krajem w latach 66 – 63 p.n.e., został przez Pompejusza wywieziony jako jeniec do Rzymu, gdzie został zamordowany. Rzymianie oddali tron Hyrkanowi II, lecz utracił on tytuł królewski, a jego uprawnienia jako arcykapłana zostały uszczuplone. Dopiero w 47 roku p.n.e. Hyrkan II otrzymał od Juliusza Cezara prawo używania tytułu etnarchy, który miał zastąpić tytulaturę królewską. Był to jednak tylko pozór samodzielności, ponieważ realną władzę sprawował wyznaczony przez Rzymian zarządca Idumei Antypater, ojciec sławnego, znanego z kart Nowego Testamentu, Heroda Wielkiego.