Rzymskie panowanie w Judei rozpoczęło się wraz z wkroczeniem wojsk Pompejusza Wielkiego w 63 roku p.n.e. Podbite państwo żydowskie zachowało jednak znaczną autonomię. Choć było uzależnione od rzymskiego patrona, zwłaszcza w sprawach międzynarodowych, miało własnych monarchów. Był to jednak okres schyłku władającej Judeą od połowy II wieku p.n.e. dynastii hasmonejskiej. Skonfliktowani kandydaci do tronu Hyrkan II i Arystobul II musieli się poddać władzy Rzymu. Arystobul II, który po odsunięciu od władzy starszego brata Hyrkana rządził krajem w latach 66 – 63 p.n.e., został przez Pompejusza wywieziony jako jeniec do Rzymu, gdzie został zamordowany. Rzymianie oddali tron Hyrkanowi II, lecz utracił on tytuł królewski, a jego uprawnienia jako arcykapłana zostały uszczuplone. Dopiero w 47 roku p.n.e. Hyrkan II otrzymał od Juliusza Cezara prawo używania tytułu etnarchy, który miał zastąpić tytulaturę królewską. Był to jednak tylko pozór samodzielności, ponieważ realną władzę sprawował wyznaczony przez Rzymian zarządca Idumei Antypater, ojciec sławnego, znanego z kart Nowego Testamentu, Heroda Wielkiego.
Kariera Heroda rozpoczęła się w 42 roku p.n.e., gdy – mając zaledwie 29 lat – został mianowany tetrarchą Galilei. Po krótkim okresie chaosu spowodowanym uzurpacją popieranego przez Partów Antygona, syna Arystobula II – który w 40 roku p.n.e. pozbawił funkcji arcykapłana swego stryja Hyrkana – sytuacja w Judei ustabilizowała się dzięki zręczności dyplomatycznej młodego Heroda.
Czas zamieszek i bratobójczych walk Herod spędził w Rzymie, gdzie pozyskał przychylność Oktawiana Augusta. Gdy w 37 r. p.n.e. Rzymianie pojmali i stracili Antygona, zajął jego miejsce, obdarzony dodatkowo przez rzymskich protektorów tytułem królewskim. Rządy Heroda miały trwać aż 34 lata.
Silny władca, prowadzący bez skrupułów politykę lojalnego wasala Rzymu, mógł liczyć na przychylność Oktawiana Augusta, któremu zależało na spokoju we wschodnich częściach imperium. Dzięki dobrym relacjom z cesarzem Herod zdobył mocną pozycję zarówno w Rzymie, jak i w całym regionie. Szczodre dary dla miast greckich, zwłaszcza w Palestynie, zapewniły mu ich poparcie. Jego sława budowniczego przewyższyła osiągnięcia innych władców – wielkie projekty urbanizacyjne, jak budowa Cezarei czy twierdz w Jerychu i Herodium, nie miały sobie równych. Herod rządził twardą ręką, a jego urzędnicy bardzo rygorystycznie podchodzili do poboru podatków. Poddani musieli finansować wystawny dwór i liczne inwestycje władcy.
Z chwilą śmierci Heroda (4 rok p.n.e.) do głosu doszły siły, które wcześniej tłumiły niechęć do władcy i popierających go Rzymian, których postrzegano jako okupantów. Ale nie ulega wątpliwości, że niezadowolenie społeczne, które przerodziło się w antyrzymskie wystąpienia, m.in. usunięto ze Świątyni Jerozolimskiej złotego orła (symbol władzy Rzymu nad Judeą), wynikało z silnych podziałów społecznych oraz wzrostu nastrojów mesjanistycznych, sprzyjających wszelkim rewolucjom.
