Począwszy od 1966 roku Egipt nasilił wsparcie dla walczącej z Izraelem Organizacji Wyzwolenia Palestyny, której główne bazy znajdowały się w Jordanii. Obawiając się uwikłania w wojnę, król Jordanii Husajn usiłował temu przeciwdziałać, ale był zbyt słaby, aby zdecydować się na otwartą konfrontację z Palestyńczykami. Działania wymierzone w izraelską Galileę zaczęła również Syria. Władze Izraela uważały, że państwa arabskie realizują uzgodniony plan przygotowań do agresji. Umocniło je w tym przekonaniu postawienie armii egipskiej w stan pełnej gotowości bojowej 15 maja 1966 roku.
Trzy dni później prezydent Egiptu Naser zażądał wycofania z Synaju i Strefy Gazy sił ONZ, które stacjonowały tam od 10 lat. 23 czerwca Egipt zamknął dla statków izraelskich cieśninę Tiran, odcinając izraelski port Eilat od Morza Czerwonego. W odpowiedzi władze Izraela podjęły decyzję o rozpoczęciu wojny prewencyjnej.
Izrael przeprowadził mobilizację sił zbrojnych. Pod broń powołano 220 tys. ludzi, wystawiając armię liczącą ponad 300 tys. żołnierzy. Zorganizowani byli w 32 brygady, w tym 11 pancernych, 16 zmotoryzowanych, trzy zmechanizowane i dwie powietrznodesantowe.
Brygada była podstawowym związkiem taktyczno-operacyjnym izraelskich wojsk lądowych. Brygada piechoty składała się z trzech batalionów piechoty, batalionu czołgów, pododdziałów rozpoznawczych, przeciwpancernych, zaopatrzenia i obsługi. Brygadę pancerną tworzyły dwa bataliony czołgów średnich, batalion czołgów lekkich oraz batalion piechoty zmotoryzowanej. W skład brygad powietrznodesantowych wchodziły cztery bataliony spadochroniarzy oraz bronie i służby.
Artyleria zorganizowana była w dwie brygady, znajdujące się w dyspozycji Naczelnego Dowództwa i używane na głównych kierunkach działania. Naczelnemu Dowództwu podlegały też brygada artylerii przeciwlotniczej oraz brygada rakiet przeciwlotniczych. Łącznie armia izraelska dysponowała ok. 800 działami polowymi i 108 wyrzutniami rakiet przeciwlotniczych.
