Od końca XI do XIV wieku przypada okres rozwoju gmin żydowskich w Europie Zachodniej, a w szczególności w takich krajach jak Hiszpania i Portugalia. Był to czas rozwoju filozofii, nauk ścisłych, medycyny, literatury, w tym poezji świeckiej, tworzonych i uprawianych przez Żydów sefardyjskich. Jednak skargi na lichwiarzy i dzierżawców podatkowych, a także na zbyt duże wpływy Żydów na dworze królewskim i w kręgach arystokracji doprowadziły do gwałtownych wystąpień przeciwko nim.
Coraz częściej Żydzi w Europie Zachodniej zmuszani byli do zmiany wyznania, względnie, ratując się przed brutalnymi wystąpieniami, sami decydowali się na konwersję
W 1351 r. zamieszki przekształciły się w masakry Żydów w Hiszpanii, w których wyniku śmierć poniosło około 50 tys. osób. Coraz częściej Żydzi zmuszani byli do zmiany wyznania, względnie, ratując się przed brutalnymi wystąpieniami, sami decydowali się na konwersję. Aby powstrzymać konwertytów przed powrotem do judaizmu 31 marca 1492 r. postawiono Żydom do wyboru przyjęcie chrztu lub opuszczenie kraju. Zdecydowana ich większość wybrała emigrację.
Podobny los spotkał Żydów z Portugalii i Prowansji, skąd zostali wypędzeni w latach 1496 – 1497. Fala wypędzeń dotknęła także Żydów z krajów niemieckich, szczególnie z miast leżących nad Renem, Dunajem, Elbą. Wypedzano ich także ze Śląska. Żydzi uchodzący z krajów niemieckich znaleźli dogodne warunki do osiedlenia na ziemiach państwa polsko-litewskiego. Historycy szacują, że w 1500 r. Polskę zamieszkiwało 30 tysięcy Żydów, a pod koniec XVI wieku – 100 tysięcy. Do połowy XVII wieku ich liczba potroiła się, osiągając 300 tysięcy.
