Cienki kruchy placek, najczęściej produkowany w kształcie kwadratu. Maca (hebr. przaśnik, chleb z niekwaszonego ciasta), zwany chlebem nędzy, jedzony na pamiątkę wyjścia Izraelitów z Egiptu. „I wziął lud ciasto, zanim się zakwasiło w dzieżach owiniętych płaszczami – czytamy w Księdze Wyjścia. – Z ciasta, które wynieśli z Egiptu, wypiekli niekwaszone placki, ponieważ się nie zakwasiło”. W Talmudzie jest szczegółowy opis wytwarzania macy. Ciasto z mąki i wody trzeba wyrobić jak najszybciej, nie dłużej niż przez 18 minut, aby nie powstał przypadkowy zaczyn. Ortodoksi żydowscy spożywają wyłącznie macę zwaną szmura, wytwarzaną pod nadzorem, według zasad koszerności. Mąka zaś – z pszenicy, żyta, jęczmienia i owsa – może pochodzić jedynie z pól ortodoksyjnej gminy. Początkowo jedzenie macy zamiast chleba stanowiło obowiązek tylko w pierwszy dzień Paschy, z czasem pojawił się zwyczaj spożywania jej przez cały świąteczny tydzień. Wśród Żydów aszkenazyjskich maca stanowi składnik bogatej tradycji kulinarnej i bywa jadana nie tylko w święto Paschy. W Europie Środkowej i Wschodniej aż do połowy XX wieku krążyła plotka, że Żydzi do macy dodają krew zamordowanych chrześcijańskich niemowląt. Pomimo oczywistej nieprawdy, gdyż jakakolwiek krew jest dla Żydów niekoszerna, plotka ta przyczyniła się do propagowania antysemityzmu.
(na podst. „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)
