Tytuł rabbi umieszczany jest przed imieniem, np. rabbi Iszmael. Rabbiowie zajmowali się interpretacją Tory i nauczaniem w akademiach, ale w większości przypadków utrzymywali się z niezależnej pracy zarobkowej. Rabbi (hebr. mój mistrz) to tytuł „ordynowanych” uczonych (tanaitów i amoraitów) w Palestynie. Amoraici w Babilonii nosili tytuł raw lub mar. Słowo raw (pan, mistrz), od którego wywodzi się rabbi, zaczęto stosować jako tytuł uczonych dopiero w pokoleniu po Hillelu (I/II wiek n.e.). Obecnie w niektórych językach słowem rabbi określa się także rabina.Rabin (z hebr. raw: mistrz, nauczyciel) to duchowy przewodnik gminy żydowskiej, powoływany przez członków gminy, pełniący funkcje nauczyciela, sędziego (hebr. dajan), kaznodziei (darszan), znawcy halachy (całego systemu prawa religijnego w judaizmie) i autorytetu religijnego. Urząd rabina ukształtował się w średniowieczu, na skutek zwiększającej się liczby Żydów w krajach zachodnich. Początkowo nie otrzymywał wynagrodzenia za swoją pracę, zgodnie z zasadą, według której Tory należy nauczać nieodpłatnie. Dopiero pod koniec XIV wieku zaczął pobierać tzw. wyrównanie za utratę czasu, co odpowiadało pensji.
(na podst. „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)
