Głosili konieczność świeckiego i nowoczesnego nauczania, w którym ważną rolę miała odgrywać nauka obyczajów i zwyczajów kraju zamieszkania oraz jego języka. Wzywali do modernizacji własnej kultury, co miało polegać m.in. na zarzuceniu tradycyjnego stroju na rzecz nowoczesnego, zgodnego z aktualnymi trendami w modzie ubioru oraz porzuceniu niektórych obyczajów i języka żydowskiego. Emancypacja Żydów miała też polegać na tzw. ich produktywizacji, czyli podejmowaniu zawodów niezwiązanych z handlem i rzemiosłem, a na przykład z rolnictwem. Maskile wzywali do kształtowania poczucia przynależności do społeczeństwa, rozumianego jako lojalność wobec władz państwa.
Hasła haskali zdobyły jedynie uznanie w wąskich kręgach żydostwa zachodnioeuropejskiego, ale poza burżuazją i drobnomieszczaństwem nie cieszyły się poparciem szerokich mas społeczeństwa żydowskiego. Maskile mieli też poważnych przeciwników wśród zwolenników nurtów tradycjonalistycznych w judaizmie. Zarówno zwolennicy chasydyzmu, jak i judaizmu rabinicznego, a tych najwięcej było w Europie Środkowej i Wschodniej, odrzucali program haskali. To zadecydowało, że emancypacja i asymilacja w tej części Europy przebiegała znacznie później i objęła znacznie mniejszą część społeczności żydowskiej.
