Odebrał staranne, zgodne z polskim kanonem, wykształcenie, które było przejawem dążeń asymilatorskich rodziny. Po ukończeniu nauki w warszawskim gimnazjum pijarów i liceum oraz rocznego kursu w Szkole Przygotowawczej Instytutu Politechnicznego wyjechał na studia do Hamburga i Berlina. Wrócił w 1832 r. i zaczął prowadzić rodzinny dom bankowy, którym po śmierci ojca zarządzała matka z synami. W rok później formalnie został kupcem warszawskim. Nieobecność w kraju w czasie powstania listopadowego miała swoje dobre strony. W okresie popowstaniowego terroru lojalność młodego kupca nie budziła zastrzeżeń, a tylko tacy ludzie mogli liczyć w robieniu interesów na przychylność władzy.
Początkowy okres jego działalności to transakcje handlowe przeprowadzane wspólnie z Matiasem Rosenem ze znanej warszawskiej żydowskiej rodziny bankierskiej. Ta spółka przyniosła Kronenbergowi pieniądze, które umożliwiły ubieganie się o dzierżawę niezwykle dochodowego państwowego monopolu tytoniowego. W 1839 r. wszedł do spółki tabacznej. Z czasem zdyskredytował wspólników i zreorganizował zarządzanie monopolem. Skutecznie przeciwdziałał nielegalnemu wwozowi tytoniu z zagranicy i unowocześnił krajowe fabryki, podnosząc tym samym jakość wyrobów i dochód przedsiębiorstwa. Udało mu się także odsunąć w czasie realizację rosyjskich planów likwidacji monopolu w Królestwie i zastąpienia go systemem akcyzowym. Na początku lat 60. wybudował w Warszawie nowoczesną fabrykę tytoniu. Dzięki pieniądzom zarobionym na administrowaniu monopolem tytoniowym mógł rozszerzyć zakres swojej działalności.
W 1845 r. ożenił się z Ernestyną Rozalią Leo, córką znanego warszawskiego lekarza. Ze ślubem wiązało się także przyjęcie chrztu, w wyniku którego został kalwinem.
W 1870 r. z jego inicjatywy w Warszawie powstał Bank Handlowy, pierwszy i największy bank akcyjny typu komercyjnego w Królestwie Polskim
