1 września 1947 r. Specjalna Komisja Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie Palestyny (UNSOOP) opracowała raport zalecający zakończenie brytyjskiego mandatu i utworzenie dwóch państw: żydowskiego i arabskiego. 29 października Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję nr 181 w sprawie podziału Palestyny na dwa państwa: żydowskie o powierzchni 14 257 km kw. liczące 935 tys. mieszkańców i arabskie o powierzchni 11 664 km kw. z 814 tys. mieszkańców. Poza granicami państwa żydowskiego znalazła się Jerozolima. Brytyjczycy mieli wyjść z Palestyny do 1 lutego 1948 r. Rezolucja została zaakceptowana przez Żydów i odrzucona przez Arabów. W końcu listopada po ataku oddziału arabskiego na autobus w pobliżu Lod, w którym zginęło pięciu Żydów, rozpoczęła się wojna o niepodległość Izraela. 14 maja 1948 r. David Ben Gurion na posiedzeniu Rady Ludowej (Moeset HaAm) w Tel Awiwie odczytał deklarację niepodległości o ustanowieniu Państwa Izrael.
W końcu maja 1947 r. na lotnisku Tempelhof w Berlinie Amerykanie przekazali oficerom Polskiej Misji Wojskowej Jürgena Stroopa, dowodzącego akcją likwidacji getta warszawskiego. Przygotowania do procesu Stroopa za zbrodnie popełnione w Polsce trwały długo, bo do 5 lipca 1951 r. W tym dniu podpisany został akt oskarżenia, a 18 lipca rozpoczął się proces w Wydziale IV Karnym Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy. Jeden z punktów aktu oskarżenia zarzucał Stroopowi „zlikwidowanie getta warszawskiego i spowodowanie wymordowania tam co najmniej 56 065 osób oraz śmierć dalszych dziesiątek tysięcy Żydów”. Po trzydniowej rozprawie, której przewodniczył wiceprezes Sądu Wojewódzkiego Antoni Pyszkowski, sąd skazał Stroopa na karę śmierci przez powieszenie z pozbawieniem praw publicznych i honorowych na zawsze. Wyrok został wykonany 6 marca 1952 r. w Warszawie.
