Mając 17 lat, podczas studiów religijnych w szkole rabinackiej w Żytomierzu, odegrał tytułową rolę kobiecą w sztuce Salomona Ettingera „Serkełe”. Po latach, w 1876 r., gdy interesy handlowe przywiodły go do Jass w Mołdawii, na pograniczu rumuńskim, w ogródku kawiarni Pomul Verde (Zielone Drzewo) założył pierwszy zespół teatru żydowskiego.
Słuchając Śpiewaków Brodzkich, Izraela Grodnera i Mojżesza Finkla, wpadł na pomysł, aby popularne piosenki połączyć nicią fabularną, i tak powstały pierwsze utwory, noszące zarazem charakter komediowy: „Rekruci”, „Teść i zięć”, „Świat jest rajem”. Jego trupa składała się początkowo wyłącznie z mężczyzn, dopiero później pozyskał pierwszą aktorkę (Sara Segal).
W zespole znalazła się także jego żona. Zachęcony powodzeniem, napisał w kolejnych latach 1876 –1886 nowe sztuki, m.in.: „Szmendrik”, „Żebrak i bezdomny”, „Czarodziejka” (Czarownica), „Dwaj Kune Lemel”, „Szulamis” (wg „Pieśni nad pieśniami”), „Bar Kochba” (o zwycięstwie Żydów nad Rzymianami). Rozkwit teatru Goldfadena rodził ataki rabinów, ale społeczność żydowska łącznie z biedakami nie odstąpiła „ojca sceny żydowskiej”.
Ignacy Schiper w fundamentalnej pracy „Żydzi w Polsce Odrodzonej” (1932) twierdzi, że „Spod pióra Goldfadena wychodziły sztuki, w których zbiegały się główne elementy dramatu i teatraliki, przyswojone w ciągu wieków kulturze masy żydowskiej: purimowa commedia dell’arte z jej typami, udramatyzowana piosenka ludowa, arlekinada, wpleciona w powagę”.
Goldfaden pisał konsekwentnie w jidysz, przeciwstawiając się asymilatorom, i może dlatego zyskał ogromną popularność i licznych naśladowców, których zespoły od końca lat 70. XIX w. zaczęły objeżdżać miasta i miasteczka Galicji, Rosji i Królestwa Polskiego. W 1883 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych carskiej Rosji wydało dekret zabraniający prowadzenia jakiejkolwiek działalności teatralnej w języku żydowskim, powtórzony w roku 1888.
