Może to być specjalna szafa, odpowiednio dekorowana, tam właśnie ustawiona. Przypomina ona Arkę Przymierza, w której w Świątyni Jerozolimskiej spoczywały Mojżeszowe tablice dekalogu. W związku z tym inne określenie bywa często stosowane, łatwiej dające się odmieniać w języku polskim: arka.
Tym właśnie słowem będziemy się tu posługiwać.Arka jest zwykle umieszczana powyżej poziomu podłogi; dojście do niej prowadzi przez symboliczną bramkę (oznaczającą przejście w strefę uświęconą bliską obecnością Tory), po kilku schodkach. Zwoje Tory przenoszone do odczytania na bimę (o której poniżej) mogą w ten sposób być dla wszystkich widoczne. Początkowo arka była wnęką, niszą zamykaną drzwiczkami i osłanianą parochetem (zasłoną).
Stopniowo drzwiczki i obramowanie niszy zaczęto zdobić. Dekoracja przypominała barokową nastawę ołtarzową. Z uwagi na to podobieństwo arka nazywana bywa szafą ołtarzową lub nawet ołtarzem. Tymczasem samo skojarzenie synagogi z ołtarzem jest rażące, ponieważ nie składa się tu ofiary pod żadną materialną postacią.
Od czasu zburzenia Drugiej Świątyni (70 r.n.e.) ofiarę zastąpiła modlitwa, i tylko pora nabożeństw nawiązuje do odprawiania starożytnych rytuałów. Na początku XIX w. we wschodniej Wielkopolsce (Kępno 1815 r.) i na północno-zachodnim Mazowszu (Wyszogród 1810 r.) powstawały oprawy arki mające nawiązywać do fasady biblijnej Świątyni Salomona – tak jak je sobie w owym czasie wyobrażano.
