Plan kampanii synajskiej

W trakcie opracowywania założeń kampanii izraelskie kierownictwo zdawało sobie sprawę, że bezpieczeństwo militarne kraju determinują trzy czynniki: niewielkie terytorium, niekorzystny przebieg granic oraz ograniczony potencjał demograficzny.

Publikacja: 27.02.2009 08:23

Izraelscy oficerowie podczas ćwiczeń przed uderzeniem na Synaj, jesień 1956 r.

Izraelscy oficerowie podczas ćwiczeń przed uderzeniem na Synaj, jesień 1956 r.

Foto: Archiwum „Mówią Wieki"

Wynikało z tego, że próby obrony kordonowej przed arabskim uderzeniem zakończyłyby się niechybną katastrofą i zagroziłyby dalszemu bytowi Izraela. Dlatego izraelscy politycy i sztabowcy hołdowali koncepcji uderzenia wyprzedzającego i przeniesienia działań na terytorium przeciwnika.

Izraelskie ugrupowanie bojowe skierowane do działań na Synaju składało się z dwóch zgrupowań, dwóch grup bojowych i dwóch oddziałów wydzielonych (łącznie ok. 70 tys. żołnierzy). Otrzymały one następujące zadania:

– Zgrupowanie Północ – prowadzić natarcie na Rafah, Al-Arisz i Al-Kantarę w celu obejścia od południa sił broniących Gazy,

– Zgrupowanie Centrum – nacierać na Nitsanę i Ismailję,

– Grupa Gaza – związać walką siły przeciwnika broniące Gazy, następnie przejść do działań zaczepnych i opanować całą strefę,

– Grupa Południe – uchwycić desantem powietrznym przełęcz Mitla, utrzymać rejon do nadejścia sił głównych, następnie nacierać ku Kanałowi Sueskiemu,

– Oddział Wydzielony Wschód (9. Brygada Piechoty) i Oddział Wydzielony Zachód (12. Brygada Piechoty) – zająć południową część Synaju, otworzyć Zatokę Akaba.

Pozostałe siły izraelskie rozwinięto w ugrupowaniach obronnych wzdłuż granic z Syrią, Jordanią i Libanem.

Całością sił izraelskich wydzielonych przeciwko Egiptowi (tzw. front południowy) dowodził płk Simhani, lecz faktycznie działaniami zbrojnymi kierował szef Sztabu Generalnego gen. Mosze Dajan. Dowództwo izraelskie dążyło do maksymalnego skrócenia czasu trwania kampanii. Chciało zniszczyć wojska egipskie na przedniej rubieży obrony i uniemożliwić im wycofanie się.

Kluczowe znaczenie miało w tym kontekście odcięcie Strefy Gazy, związanie i oskrzydlenie wojsk egipskich w rejonie Abu Ageili oraz zajęcie przez spadochroniarzy i utrzymanie przełęczy Mitla, którą biegła drogą z Taby do Suezu. W rejon Bir Hasany zamierzano wprowadzić brygadę pancerną z zadaniem ataków na skrzydła nieprzyjacielskich odwodów lub działań w obronie przełęczy Mitla. Izraelscy sztabowcy planowali również przemieścić wojsko uznawanym za nieprzebyty wschodnim brzegiem Zatoki Akaba w rejon Szarm asz-Szajch i zlikwidować tam siły egipskie.

Historia
Na ratunek zamkowi w Podhorcach i innym zabytkom
Historia
„Apokalipsa była! A w literaturze spokój”
Historia
80. rocznica wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau. Świat słucha świadectwa ocalonych
Historia
Pamięć o zbrodniach w Auschwitz-Birkenau. Prokuratura zamknęła dwa istotne wątki
Historia
Był ślub w Auschwitz. Tylko jeden