[srodtytul]Świat[/srodtytul]
1 stycznia 1942 roku w Białym Domu w Waszyngtonie reprezentanci 26 państw (w tym Polski) podpisali deklarację Narodów Zjednoczonych – tzw. deklarację waszyngtońską. Był to po Karcie Atlantyckiej (którą podpisali 14 sierpnia 1941 roku prezydent USA Franklin Delano Roosevelt i premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill) następny dokument, który przyczynił się do utworzenia Organizacji Narodów Zjednoczonych. Sygnatariusze zobowiązali się do użycia całego potencjału wojenno-ekonomicznego do wspólnej walki z państwami osi i niezawierania z nimi separatystycznego pokoju.
13 stycznia 1942 roku w Londynie emigracyjne rządy krajów sojuszniczych okupowanych przez Niemcy (Polski, Belgii, Czechosłowacji, Grecji, Holandii, Jugosławii, Luksemburga, Norwegii, a także Narodowy Komitet Wolnej Francji) podpisały deklarację o karaniu zbrodni hitlerowskich. Powołując się na konwencję haską z 1907 roku, która dotyczyła praw i zwyczajów wojny lądowej (m.in. zabraniając stronom wojującym dokonywać w krajach okupowanych aktów gwałtu na ludności cywilnej, uchylać działania praw lub znosić ustrój państwowy i zwyczaje tych krajów) potępili zbrodnie dokonywane przez Niemców i ich sojuszników oraz zadeklarowali ściganie, osądzenie i wymierzenie sprawiedliwości winnym.
[srodtytul]Europa[/srodtytul]
20 stycznia 1942 roku w willi przy Grosser Wannsee 56/58 w Berlinie pod kierownictwem Reinharda Heydricha, szefa policji bezpieczeństwa i SD, odbyła się konferencja wysokich rangą funkcjonariuszy SS, SA, Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA), urzędników Kancelarii Rzeszy, Generalnego Gubernatorstwa oraz ministerstw: Okupowanych Ziem Wschodnich, Spraw Zagranicznych i Spraw Wewnętrznych. Celem spotkania było skoordynowanie działań dla „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, jak eufemistycznie nazwano plan wyniszczenia 11 milionów europejskich Żydów.
