Rynsztunek przeciwników

[srodtytul]Leutnant Wehrmachtu i jego PzKfw IV[/srodtytul]

Kurtka była krótka – sięgała bioder – dwurzędowa, z szerokim wykładanym kołnierzem, i pozbawiona zewnętrznych kieszeni. Pod spód zakładano ciemnoszarą koszulę z czarnym krawatem. Spodnie na wysokości kostek miały ściągacz. Oficerowie, zamiast polowej miękkiej czapki bez daszka, zakładali bardzo często garnizonową czapkę w kolorze Feldgrau, z otokiem i daszkiem.

Kolorem broni pancernej był różowy, widać go na wypustkach kołnierza i naramienników. Broń boczną niemieckiego pancerniaka stanowił Walther P 38. Był to następca słynnego P 08 Parabellum – kosztownego, skomplikowanego i przestarzałego konstrukcyjnie pistoletu. Produkcja waltherów nie wymagała tak dużych nakładów czasowych, materiałowych i finansowych.

W 1940 roku przyjęto je na uzbrojenie wojska Trzeciej Rzeszy. Broń strzelająca nabojem 9-mm Para działała na zasadzie krótkiego odrzutu lufy, zamek ryglowany był za pomocą wahliwego rygla umieszczonego pod lufą. Cechą wyróżniającą P 38 było samonapinanie, dzięki czemu można go było nosić z nabojem w komorze i nienapiętym kurkiem, a jednocześnie gotowego do natychmiastowego strzału. Zastosowano także wiele zabezpieczeń: sygnalizator obecności naboju w komorze, bezpiecznik skrzydełkowy oraz wewnętrzny, który uniemożliwiał oddanie strzału przy niecałkowitym zaryglowaniu lufy.

Zaletą był fakt, iż P 38 strzelał różnie elaborowaną amunicją, co w warunkach wojennych miało niebagatelne znaczenie. Walther P 38 był pistoletem bardzo udanym; składał się z 58 części. Jeśli chodzi o celność i podatność na zanieczyszczenia (w porównaniu z P 08 Parabellum), to zdania są podzielone.

Od 1939 do 1945 roku wyprodukowano 1 225 000 egzemplarzy.Stojący w tle czołg PzKfw IV stanowił w początkowym okresie wojny zasadniczą siłę uderzeniową niemieckich dywizji pancernych, a do 1945 roku pozostawał podstawowym wozem Panzerwaffe. Wyprodukowano łącznie blisko 9000 wozów wszystkich wersji.

Aż do 1942 roku „czwórka” miała jedną podstawową wadę – uzbrojenie. Krótkolufowa armata 7,5 cm KwK L/24 kal. 75 mm była zbyt słaba, aby skutecznie radzić sobie z cięższymi wozami wroga, takimi jak radzieckie T-34 i KW czy angielskie matildy; prędkość początkowa wystrzelonego pocisku wynosiła 450 m/s (dla porównania pocisk z radzieckiej F-34, w którą uzbrojono słynną „trzy czwórkę”, wylatywał z prędkością 680 m/s).

Ostatnimi wozami, w których montowano te armaty, były czołgi wersji F, a od 1942 roku zasadniczą bronią PzKfw IV stała się znakomita długolufowa „siedemdziesiątka piątka” KwK L/43.

[srodtytul]Matros z karabinem przeciwpancernym[/srodtytul]

Wydatnym wzmocnieniem dla walczącej na lądzie Armii Czerwonej były oddziały formowane z marynarzy; na południu walczyły jednostki z Floty Czarnomorskiej. Powszechnie uważa się te oddziały za bardzo wartościowe, o wysokim morale.

Walczący w charakterze zwykłej piechoty marynarze zachowali swoje tradycyjne mundury składające się z sukiennej, czarnej dwurzędowej kurtki (buszłat), prostych luźnych spodni, wiązanych trzewików z czarnej skóry i okrągłej czapki z otokiem, na którym znajdowała się nazwa danej floty.