14 lipca 1943 roku w Londynie prezydent Władysław Raczkiewicz powierzył Stanisławowi Mikołajczykowi misję utworzenia rządu RP na uchodźstwie. Mikołajczyk – uczestnik powstania wielkopolskiego i wojny polsko-bolszewickiej – przed wojną był działaczem PSL „Piast”, a następnie Stronnictwa Ludowego (w latach 1930 – 1935 poseł na Sejm RP).
W latach 1940 – 1943 zasiadał w randze wicepremiera w rządzie RP na uchodźstwie. W listopadzie 1944 roku, na wieść o niekorzystnych dla Polski ustaleniach tzw. wielkiej trójki podczas konferencji teherańskiej podał się do dymisji. W 1945 roku powrócił do Polski i wszedł w skład – jako wicepremier i minister rolnictwa – Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Stał też na czele odrodzonego Polskiego Stronnictwa Ludowego.
Zagrożony aresztowaniem po sfałszowanych przez komunistów wyborach parlamentarnych w 1947 roku uciekł z Polski i osiadł w USA. Do londyńskiego gabinetu Mikołajczyka weszli m. in.: Tadeusz Romer (minister spraw zagranicznych), gen. Marian Kukiel (minister obrony), Wacław Komarnicki (minister sprawiedliwości), Jan Stańczyk (minister pracy), Jan Kwapiński (minister przemysłu i handlu, wicepremier), Stanisław Kot (minister informacji).
[srodtytul]Polska[/srodtytul]
Rzezie polskiej ludności na Wołyniu dokonywane przez ukraińskich nacjonalistów (skupionych w oddziałach partyzanckich Ukraińskiej Powstańczej Armii oraz grupach samoobrony kontrolowanych przez banderowską frakcję Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów) rozpoczęły się w lutym 1943 roku, lecz ich apogeum przypadło na lato tego roku. Inspiracją do zakrojonej na szeroką skalę akcji antypolskiej była tajna dyrektywa Dmytro Kłaczkiwśkiego, dowódcy Zgrupowania Północnego UPA, z czerwca 1943 roku, w której nakazał likwidację Polaków płci męskiej w wieku od 16 do 60 lat.
Operacja szybko przybrała charakter masowego ludobójstwa dokonywanego bez względu na płeć i wiek. Prócz Wołynia do lutego 1944 roku rzezie OUN-UPA objęły również obszar województw lwowskiego, tarnopolskiego, stanisławowskiego, poleskiego i lubelskiego. Dla obrony przed napadami ukraińskimi już na przełomie 1942 i 1943 roku zaczęły powstawać oddziały polskiej samoobrony, a w lecie 1943 roku bazy samoobrony wspomagane przez oddziały partyzanckie Armii Krajowej (z połączenia tych jednostek na Wołyniu w styczniu 1944 roku powstała 27. Wołyńska Dywizja Piechoty). Szacuje się, że do początku 1944 roku ofiarą Ukraińców padło od 80 do 100 tys.
