Marszałek Żukow czekał na taki właśnie dzień. 7 stycznia 1942 r. temperatura spadła poniżej 30 stopni, a potężna śnieżna zamieć ograniczyła widoczność niemal do zera. Radziecki dowódca liczył, że jego atak będzie pełnym zaskoczeniem. Jednak tym razem Abwehra zdała egzamin, a Wehrmacht wzmocniony przez Dywizję Waffen SS „Totenkopf" był gotowy. Mimo to Armia Czerwona dokonała przełamania i weszła na niemieckie tyły, odcinając w okolicach położonej na południe od Leningradu miejscowości Demiańsk 95 tys. żołnierzy. „Wy, panowie, macie zawsze tylko jedno rozwiązanie na podorędziu – odwrót, grzmiał Hitler na swoich oficerów ze sztabu generalnego kilka miesięcy wcześniej. – Od swoich oficerów muszę wymagać takiego samego hartu ducha jak od żołnierzy". Zachęcony wcześniejszym sukcesem takiego działania pod Moskwą Führer był nieustępliwy. Tym bardziej że ciągle jego celem był nieujarzmiony jak dotąd Leningrad. Odtworzenie przerwanego frontu było więc w takiej sytuacji koniecznością. II Korpus Armijny wykonał rozkaz. Mimo ogromnej przewagi Armii Czerwonej pozycje wokół Demiańska zostały utrzymane. Jednak Rosjanie w kilku miejscach przełamali front i zamknęli w okrążeniu pięć niemieckich dywizji piechoty: 12., 32., 30., 123. i 290. oraz Dywizję SS „Totenkopf" i Korpus Zorna. Jednostki zamknięte w kotle o powierzchni 3 tys. km kw. zostały odcięte od wszelkich dróg zaopatrzenia. Sytuacja była krytyczna. Wydawało się, że nic nie może powstrzymać zagłady walczących w okrążeniu jednostek.
