Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
„Duce zawsze ma rację!”
3 stycznia 1925 r., równo 100 lat temu, premier Włoch Benito Mussolini wygłosił jedno ze swoich najsłynniejszych przemówień przed włoskim Zgromadzeniem Narodowym. Ludzie z jego otoczenia twierdzili, że dzień wcześniej uważnie studiował Dantego. Nauczył się podobno na pamięć całych fragmentów „Boskiej Komedii”, ale ostatecznie ich nie wykorzystał w przemówieniu. To zadziwiające, że tak uzdolniony felietonista nie przygotował podniosłej mowy z licznymi odniesieniami do literatury, jak to lubili czynić inni włoscy politycy. Jego tyrada była krótka i na swój sposób brutalna.
Benito Mussolini podczas faszystowskiego kongresu w Neapolu, zorganizowanego tuż przed tzw. marszem na Rzym (27–29 października 1922 r.). Po jego lewej stronie stoją trzej kwadrumwirowie: Emilio De Bono, Italo Balbo i Cesare Maria de Vecchi
Rozpoczął ją od teatralnego oświadczenia, że zgodnie z włoską konstytucją parlament ma prawo postawić członków jego rządu przez Sądem Nadzwyczajnym. Po czym z kabotyńską pokorą dodał: „Oznajmiam przed tym zgromadzeniem i przed całym narodem włoskim, że biorę na siebie całą odpowiedzialność polityczną, moralną i historyczną za to, co się wydarzyło!”. Ku zaskoczeniu części parlamentarzystów dodał nawet, że „jeśli faszyzm – jak niektórzy twierdzą – nie jest wspaniałym ruchem kwitnącym wśród kwiatu włoskiej młodzieży, tylko kojarzy się ze zwykłą pałką i rycyną, to jest to tylko i wyłącznie jego osobista wina”.
Pozostało jeszcze 84% artykułu
