W 2019 r., przed wybuchem pandemii koronawirusa, Florencję odwiedziło... 15 milionów turystów! W tym roku ten rekord może zostać pobity. Ale taka sytuacja wcale nie cieszy władz miasta, które postanowiły m.in. ograniczyć budowę „pokoi pod wynajem krótkoterminowy” i zakazać tworzenia nowych hoteli w historycznej części miasta. Bez obaw: nadal można zarezerwować noclegi w niedrogich rodzinnych hotelikach usytuowanych tuż za ścisłym centrum. Co prawda, miasto oferuje sieć autobusów i tramwajów, ale naprawdę do wszystkich najciekawszych miejsc można dotrzeć pieszo. Florencja – znajdująca się na liście światowego dziedzictwa UNESCO – to miejsce narodzin włoskiego renesansu w sztuce. To miasto było domem dla potężnych rodzin, kreatywnych geniuszy i naukowców, którzy zostawili swoje dziedzictwo w licznych muzeach oraz galeriach sztuki.
Tu także urodził się Dante, autor słynnej, napisanej w całości po włosku w latach 1307–1321 „Boskiej komedii” – rzeźbę przedstawiającą geniusza poezji znajdziemy w arkadach przy Galerii Uffizi, a w samej galerii fresk na drewnie „Dante Allighieri” autorstwa Andrei del Castagno (z ok. 1450 r.). Warto jeszcze dodać, że standardowy współczesny język włoski opiera się głównie na dialekcie toskańskim używanym we Florencji. Ponadto to w tym mieście swoje eksperymenty przeprowadzali Leonardo da Vinci i Galileusz, tu tworzyli najwięksi mistrzowie pędzla i dłuta: Giotto, Botticelli i Michał Anioł. Ten ostatni mawiał, że „Italia to ogród Europy, Toskania – ogród Italii, Florencja – kwiat Toskanii”. Zanim jednak zanurzymy się w obfitości tutejszej sztuki, poznajmy choćby w wielkim skrócie fakty z dziejów miasta.
Od Juliusza Cezara do Medyceuszy
Pierwszą osadę w miejscu współczesnej Florencji wznieśli Etruskowie. Została ona jednak doszczętnie zniszczona w 82 r. p.n.e. przez wojska Sulli, ówczesnego dyktatora Republiki Rzymskiej. Początki Florencji sięgają I wieku przed Chrystusem. Miasto zostało założone przez Juliusza Cezara w 59 r. p.n.e. jako kolonia dla byłych żołnierzy i nazwane „Florentia” (Kwitnąca). Zbudowano je na wzór obozu wojskowego, z dwoma głównymi ulicami (cardo o przebiegu północ–południe i decumanus, czyli wschód–zachód) krzyżującymi się w miejscu obecnego Piazza della Repubblica.
Czytaj więcej
Położona na północy Włoch stolica regionu Emilia-Romania szczyci się posiadaniem najstarszej w Europie uczelni wyższej. Wyróżnia się także niezwykłą Starówką, strzelistymi wieżami i kilometrami arkad, które dają schronienie od słońca i deszczu.
Dzięki dobremu położeniu miasto rozwijało się, przeobrażając się w centrum handlowe regionu, by w III stuleciu stać się stolicą prowincji. W czasach Cesarstwa Rzymskiego Florencja była ośrodkiem handlu i rzemiosła. W 405 r. obroniła się przed najazdem Ostrogotów, od 539 r. była uzależniona od Bizancjum, a od 541 r. – od Gotów. W 570 r. została podbita przez Longobardów, którzy z kolei utracili miasto na rzecz Franków. W XI stuleciu odzyskało znaczenie jako ośrodek handlu, głównie z uwagi na swoje położenie – na drodze z Francji do Rzymu. Pod rządami hrabiny Matyldy Toskańskiej w latach 1069–1115 Florencja stała się głównym miastem regionu, a przez kolejne stulecia dynamicznego rozwoju jako centrum bankowości i handlu międzynarodowego odgrywała ogromną rolę na Starym Kontynencie. Na początku XIII stulecia powstały pierwsze domy bankowe, a w 1252 r. rozpoczęto bicie złotych monet – florenów, które szybko stały się główną monetą Europy. W pierwszych dekadach XIV w. Florencja, jedna z największych europejskich metropolii, liczyła około 90 tys. mieszkańców. Niestety, Czarna Śmierć, czyli epidemia dżumy w 1348 r., odebrała miastu około 50 proc. obywateli. W drugiej połowie XIV w. – z powodu zarazy i bankructwa kilku bogatych rodzin – nastały ciężkie czasy dla miasta.
