Paweł Kowalewski: Powstanie może upaść po raz drugi. Ostatecznie

W czasach komunizmu w sferze publicznej o Powstaniu Warszawskim mówiło się na ogół źle. Wtedy w zaciszu wielu domów przechowywana była na jego temat prawda. Teraz o powstaniu mówi się przede wszystkim dobrze. Wielka szkoda, że w dalszym ciągu nieprawdziwie.

Epoka stalinizmu stworzyła bardzo wygodną narrację na temat Powstania Warszawskiego. Wygodną dla systemu totalitarnego, który roztoczył swoją „opiekę" nad wychodzącym z wojennej zawieruchy państwem polskim. Ten sam system wolał zatrzymać swoje wojska na drugim brzegu Wisły i beznamiętnie przypatrywać się hekatombie walczącej w powstaniu stolicy.

Decydenci komunistyczni od razu wiedzieli, że nie po drodze im z młodymi ludźmi rozmiłowanymi w idei wolności i egalitaryzmu. Z kimś takim nie można było budować prawdziwie równej, socjalistycznej ojczyzny.

Stąd te wszystkie opowieści o pochopności decyzji o wybuchu powstania, o zdradzie Armii Krajowej, o narażeniu na niepotrzebne straty i cierpnie ludności cywilnej, o wydaniu starej Warszawy na pastwę niemieckich czołgów i bomb.

W czasach owych fruwających w prasie, radiu i na ulicy bredni bardzo wielu bezpośrednich świadków wydarzeń sierpnia i września 1944 roku pamiętało, jak było naprawdę.

Ja właśnie od nich - rodziców powstańców i ich przyjaciół, towarzyszy broni - poznałem niezafałszowaną historię powstania.

Dzisiaj większość tych ludzi już nie żyje – niektórzy dostrzegają w tym sposobność do pisania historii na nowo. Tym mocniej i dobitniej należy przypominać tę okupioną życiem tak wielu, a potem sumiennie przechowywaną prawdę.