Armie, żołnierze, taktyka

Organizacja oddziałów Viet Minhu odzwierciedla specyfikę wojny indochińskiej. Na terenach wyzwolonych tworzono regularną Wietnamską Armię Ludową, dla której zarezerwowano całe nowoczesne uzbrojenie. Przyspieszony rozwój tych formacji nastąpił wraz z uznaniem rządu Ho Chi Minha przez państwa bloku wschodniego. Największym związkiem taktycznym była dywizja (12 – 15 tys. żołnierzy) posiadająca własną artylerię, moździerze i służby tyłowe. W myśl powiedzenia gen. Giapa „front był wszędzie, a zarazem nigdzie” – na terenach okupowanych operowały bataliony regionalne. Były to klasyczne oddziały partyzanckie atakujące z ukrytych baz. Część jednostek regionalnych nie różniła się jakością od regularnej armii. W odpowiednim momencie grupowano je w formacje wyższego szczebla zdolne do stoczenia otwartej bitwy. Działania tego typu podjęto w delcie Rzeki Czerwonej i w Laosie. Najniższy szczebel stanowiła nieregularna milicja składająca się z chłopów, którzy po wykonaniu zadania bojowego w pobliżu miejsca zamieszkania wracali do swoich domów. Według danych CIA w 1954 roku siły Viet Minhu liczyły 291 tys.ludzi, w tym 185 tys. w jednostkach regularnych i regionalnych. Francuski Korpus Ekspedycyjny składał się w większości z jednostek zamorskich z francuską kadrą dowódczą. W tym egzotycznym gronie znalazły się m.in. pułki tyralierów algierskich i marokańskich, senegalskie bataliony kolonialne, kompanie tunezyjskich strzelców, a z czasem także tajskie bataliony piechoty. Ich jakość była zróżnicowana. Część żołnierzy walczyła w II wojnie światowej, prezentując wysokie morale, ale większość nie miała ochoty umierać za francuskie interesy w Azji i czekała na powrót do domu. Tajscy górale, świetni w walce partyzanckiej, nie bardzo nadawali się do regularnej wojny. Pod Dien Bien Phu zdezerterował cały tajski batalion. Elitę korpusu stanowiły oddziały Legii Cudzoziemskiej, w której po 1945 roku wyraźnie wzrósł odsetek żołnierzy pochodzenia niemieckiego.