Krytyczne godziny

1 maja lotnictwo brytyjskie rozpoczęło operację „Black Buck” (bombowiec Vulcan zbombardował cele w rejonie Port Stanley). Następnie do działań przeciwko obiektom i stanowiskom argentyńskim na brzegu rzucono 12 samolotów Sea Harrier.

Aby przeszkodzić Brytyjczykom w przygotowaniach do desantu, dowództwo argentyńskie wysłało przeciwko nim 56 samolotów. Atak trafił w próżnię – tylko trzy maszyny odnalazły brytyjskie okręty, ale zrzucone bomby chybiły. Do walki sposobiła się również argentyńska marynarka wojenna. Najsilniejszym elementem jej floty była grupa złożona z lotniskowca i dwóch niszczycieli. Na południowy zachód od Falklandów manewrowała grupa złożona z krążownika i dwóch niszczycieli, a na północny wschód od archipelagu trzy fregaty. 2 maja argentyńskie okręty zbliżyły się na 150 mil morskich do głównych sił brytyjskich. Samoloty stały już na pokładzie startowym lotniskowca, a piloci zajęli miejsca w kabinach. Kiedy jednak dowodzący siłami argentyńskimi admirał Allara otrzymał meldunek o zatopieniu przez brytyjski okręt podwodny krążownika „General Belgrano”, wydał rozkaz odwrotu. Z całej marynarki argentyńskiej na morzu pozostał tylko okręt podwodny „San Louis”.