W ciągu trzech dni agresorzy zniszczyli lub wyparli do Arabii Saudyjskiej słabe wojska kuwejckie, zajmując cały kraj. W dniu rozpoczęcia inwazji na specjalnej sesji zebrała się Rada ONZ, która przyjęła rezolucję nr 660 nakazującą Bagdadowi natychmiastowe i bezwarunkowe wycofanie wojsk z Kuwejtu. 6 sierpnia Rada Bezpieczeństwa w rezolucji nr 661 nałożyła na Irak embargo finansowe, handlowe i wojskowe.
Równocześnie Arabia Saudyjska, której siły zbrojne stanowiły ekwiwalent dwóch dy-wizji zmechanizowanych, zwró-ciła się do ONZ o zapewnienie ochrony granic przez siły międzynarodowe. Umożliwiło to rozpoczęcie operacji „Pustynna tarcza” („Desert Shield”), w której efekcie ukształtowała się koalicja antyiracka. Przystąpiły do niej: Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Francja, Egipt, Syria, Pakistan, Katar, Włochy, Polska, Czechosłowacja, Maroko, Nigeria, Bahrajn, Oman, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Bangladesz, Senegal, Afganistan. Udział w koalicji państw arabskich był następstwem decyzji Ligi Arabskiej, która na szczycie w Kairze 10 sierpnia 1990 roku niewielką większością głosów potępiła Irak.
Pierwsze oddziały sojusznicze (dwa amerykańskie dywizjony myśliwskie wsparte przez pięć samolotów wczesnego wykrywania E-3 Sentry oraz brygada z 82. Dywizji Powietrznodesantowej) dotarły do Arabii Saudyjskiej 7 i 8 sierpnia. Od 10 sierpnia, równolegle z wojskami amerykańskimi, do Arabii Saudyjskiej zaczęły napływać oddziały z państw arabskich. W Arabii Saudyjskiej, Turcji oraz bazie na Diego Garcia koncentrowano siły powietrzne, rósł również potencjał sojuszniczych sił morskich operujących w Zatoce Perskiej, Zatoce Omańskiej, na morzach Czerwonym i Śródziemnym. Do połowy października do Arabii Saudyjskiej przybyło ponad 220 tys. żołnierzy koalicji. Była to olbrzymia operacja logistyczna, w której główną rolę odegrało lotnictwo amerykańskie. Dzienny koszt przerzutu ludzi i sprzętu wojskowego nad Zatokę Perską szacowano na 76,8 mln dolarów.
