Sam Mahomet za najważniejsze miejsce kultu uważał Kaabę, położoną w Mekce budowlę, którą według podań zbudował Abraham. W czasach Mahometa służyła ona za miejsce pogańskich kultów, po podboju Mekki przez muzułmanów w roku 630 została jednak przekształcona w meczet, zwany Masdżid al Haram (Wielki Meczet), rozbudowywany przez kolejnych sułtanów.
Pierwszym meczetem był dom samego Mahometa w Medynie, gdzie na modlitwy gromadzili się muzułmanie. W tym przypadku był to dziedziniec domu, na którym odprawiano modlitwę. Wierni modlili się zwróceni w stronę Mekki, jak nakazał Prorok. Ten kierunek jest bardzo ważny: po arabsku to kibla, strona, w którą powinno się zwracać podczas modlitwy. Kibla decydowała o ustawieniu meczetów, które podobnie jak kościoły chrześcijańskie, były i są orientowane względem stron świata. Stałym elementem meczetu jest mihrab – nisza w ścianie oznaczająca stronę świata, gdzie znajduje się Mekka. W meczecie niezbędne jest również źródło (fontanna), w którym dokonuje się rytualnego obmycia, a które znajduje się na dziedzińcu. Sam dziedziniec z trzech stron otoczony jest murem, z czwartej strony przylega doń sala modlitw. Tam też znajduje się minbar, czyli podwyższenie, na którym stał imam głosząc kazanie.
W początkach VIII wieku, w czasach panowania Omajjadów, obok meczetu pojawił się minaret, czyli wieża, z której zwoływano wiernych na modlitwę. Minaret mógł być nawiązaniem do antycznych latarni morskich (po arabsku minaret to manara, czyli właśnie latarnia morska), ale niektórzy badacze uważają, że wzorem dla minaretów były dzwonnice chrześcijańskich kościołów.
–mn
Autor grafiki - Paweł Moszczyński, Kierownik działu infografiki „Rz”
