Dom modlitwy

Sam Mahomet za najważniejsze miejsce kultu uważał Kaabę, położoną w Mekce budowlę, którą według podań zbudował Abraham. W czasach Mahometa służyła ona za miejsce pogańskich kultów, po podboju Mekki przez muzułmanów w roku 630 została jednak przekształcona w meczet, zwany Masdżid al Haram (Wielki Meczet), rozbudowywany przez kolejnych sułtanów.

Pierwszym meczetem był dom samego Mahometa w Medynie, gdzie na modlitwy gromadzili się muzułmanie. W tym przypadku był to dziedziniec domu, na którym odprawiano modlitwę. Wierni modlili się zwróceni w stronę Mekki, jak nakazał Prorok. Ten kierunek jest bardzo ważny: po arabsku to kibla, strona, w którą powinno się zwracać podczas modlitwy. Kibla decydowała o ustawieniu meczetów, które podobnie jak kościoły chrześcijańskie, były i są orientowane względem stron świata. Stałym elementem meczetu jest mihrab – nisza w ścianie oznaczająca stronę świata, gdzie znajduje się Mekka. W meczecie niezbędne jest również źródło (fontanna), w którym dokonuje się rytualnego obmycia, a które znajduje się na dziedzińcu. Sam dziedziniec z trzech stron otoczony jest murem, z czwartej strony przylega doń sala modlitw. Tam też znajduje się minbar, czyli podwyższenie, na którym stał imam głosząc kazanie.