Kalendarz żydowski jest księżycowo-słoneczny, to znaczy, że miesiące są mierzone wedle Księżyca, a rok – Słońca. Miesiąc księżycowy to czas od nowiu do nowiu, przeciętnie 29,5 dnia. Dwanaście miesięcy księżycowych to 354 dni. Rok słoneczny liczy 365,25 dnia i jest to czas obiegu Ziemi wokół Słońca. Z rachunku wynika 11 dni różnicy pomiędzy rokiem księżycowym a słonecznym. W ciągu 19 lat (po których upływie fazy Księżyca przypadają na te same dni miesiąca) różnica ta urasta do 210 dni. Stanowi to odpowiednik siedmiu 30-dniowych miesięcy. Dlatego Żydzi w ciągu tych 19 lat siedmiokrotnie dodają po jednym miesiącu (w trzecim, szóstym, ósmym, 11., 14., 17. i 19. roku cyklu). Dodatkowy miesiąc nazywa się adar bet lub adar szeni. Jednocześnie, dla całkowitego wyrównania rachunku, w miesiącach cheszwan i kislew dodaje się po jednym dniu.
Kalendarz żydowski uformował się w czasie niewoli babilońskiej (VI w. p.n.e.). Jego miesiące nie pokrywają się z miesiącami kalendarza gregoriańskiego, który został wprowadzony w 1582 r. i obecnie stosowany jest w Polsce i wielu krajach świata.
Nowy rok żydowski rozpoczyna się jesienią w miesiącu tiszri, który jest siódmym miesiącem w kalendarzu żydowskim. Wskazuje to na istnienie jeszcze starszego kalendarza, który kiedyś był w użyciu i według którego rok rozpoczynał się wiosną w miesiącu nisan.
Miesiące żydowskie w porównaniu z kalendarzem gregoriańskim:
nisan 30 marca – kwiecień
