Los sprawił, że dwa lata po ślubie Plantagenet został Henrykiem II, królem Anglii, do której należały teraz położone we Francji dobra Eleonory. Stąd zrozumiała wrogość francuskich Kapetyngów obejmująca nie tylko Henryka, lecz także jego synów: Ryszarda Lwie Serce (panował w latach 1189 – 1199) oraz Jana bez Ziemi (1199 – 1216).
Pierwsi czterej Kapetyngowie, a zwłaszcza Ludwik VI (zm. w 1135 r.), panowali tylko nad obejmującą zrazu 15 tys. km kw. domeną królewską (Ile-de-France), otoczoną wielkimi lennami wasali. Potęgą wyróżniali się wśród nich hrabiowie Flandrii, Vermandois i Szampanii oraz książę Burgundii, rozdarci między chęcią powiększenia włości i niezależności od króla a nakazaną feudalnym prawem lojalnością.
Na drodze do wzmocnienia francuskiej korony stało ogromne andegaweńskie imperium Plantagenetów, rozciągnięte od brzegów Atlantyku i kanału La Manche po Pireneje. Na południowym zachodzie Francji tylko hrabstwo Tuluzy uniknęło anglonormańskiego panowania. Niewiele zmieniał fakt, że równy statusem królowi Francji Henryk II uznał się jego wasalem z części ziem kontynentalnych (lecz nie z Normandii, włączonej do korony angielskiej w 1066 przez Wilhelma Zdobywcę).
Plantageneci, potomkowie baronów Wilhelma Zdobywcy, mówili po francusku (langue d’o?l), a podobieństwo w sztuce czy pieśniach było uderzające. Znacznie większe różnice dzieliły Francję północną od południowej. Słowem Orlean był bliższy Londynowi niż leżącej poza królestwem Tuluzie. Zresztą urodzony w Andegawenii Henryk spędził w Anglii tylko 12 z 35 lat, kiedy władał na tronie. Także urodzony w Oksfordzie, lecz piszący francuskie poezje Ryszard Lwie Serce pojawił się za kanałem ledwie dwa razy...
Podsycany z obu stron konflikt Ludwika VII z Henrykiem II przygasł z czasem, czego symbolem stało się ułożone przez Plantageneta małżeństwo drugiego syna Henryka (zwanego Młodym Królem) z Małgorzatą, córką Ludwika i Konstancji Kastylijskiej. Prawda, że ubocznym celem związku było przejęcie kontroli nad posagiem księżniczki – strategicznie położonym między Normandią a Ile-de-France hrabstwem Vexin. Do ugody skłaniały też Henryka II ekstrawagancje więzionej przez 15 lat Eleonory, która popierała synów przeciw niepodzielnie dzierżącemu władzę ojcu. Zbuntował się i Młody Król, który uciekł na dwór Ludwika. Śmierć tegoż w 1180 roku sprawiła, że buntownik musiał szukać wsparcia u następcy tronu Filipa II, którego koronę poniósł w koronacyjnym orszaku.
