Rzezie w Azji Środkowej przeraziły współczesnych – zresztą w tym celu Mongołowie ich dokonali. W świecie muzułmańskim tylko kalif An-Nasir zachował spokój, co uprawdopodabnia przypuszczenie, że Czyngis-chan działał w porozumieniu z Bagdadem. Ostatnie lata życia kalifa, już po odejściu Mongołów, wypełniła walka z synem pokonanego Chorezmszacha – Mankburny. Po nieudanej próbie opanowania sułtanatu Delhi Mankburny przedarł się do Iraku. Chorezmijczycy pokonali 20-tysięczną armię bagdadzką mameluka Dżamal ad-Din Kusztimura pod Ghuty i przez 12 dni plądrowali okolice Bagdadu, nie zagrażając jednak miastu. Zakończyli swój rajd przez ziemie kalifa, bijąc wiosną 1225 roku pod Tikritem lennika kalifa Muzaffara ad-Din Kukburiego. An-Nasir zdołał przed śmiercią włączyć ziemie poległego lennika do swojej domeny, zdobywając w ten sposób punkt oparcia w północnym Iraku. Ostatecznie Mankburny przebił się do Azerbejdżanu.
W październiku 1225 roku An-Nasir zmarł, a jego następca Az-Zahir bi-Amr Allah podjął próbę pojednania z Chorezmijczykiem. Gdy jednak Mankburny 15 kwietnia 1230 roku dokonał rzezi w mieście Achlat, ajjubidzcy władcy z północnego Iraku i Azerbejdżanu zawiązali koalicję, która w sierpniu zadała mu klęskę pod górą Jassy Chaman.
Tymczasem nowy wielki chan Mongołów Ugudej (Ögödej), wybrany po dwuletniej regencji swojej matki na kurułtaju w 1229 roku, wysłał na Bliski Wschód trzy tumeny (czyli 30 tys. wojowników) pod dowództwem Czormagana. Miesiąc po klęsce Mankburny, 9 września 1230 roku, przednie straże Czormagana zaatakowały Chorezmijczyków w górach Karadagh. Przez 11 miesięcy Mankburny prowadził przeciw nim partyzancką wojnę, daremnie apelując o pomoc do władców muzułmańskich. W sierpniu 1231 roku ostatni Chorezmszach został zabity przez Kurdów. Ekspedycja Czormagana zakończyła się pełnym zwycięstwem nad chrześcijańską Gruzją i państewkami Armenii oraz utworzeniem mongolskiej bazy w Azerbejdżanie.
Już po śmierci Ugudeja, 26 czerwca 1243 roku, dowódca mongolskiego garnizonu w Azerbejdżanie Bajdżu pokonał sułtana Ar-Rumu, rozciągając panowanie mongolskie także na Azję Mniejszą. Jego trzy tumeny były jednak zbyt słabe, aby opanować Irak – jak potem tłumaczł się przed Hulagu-chanem. Nie oznacza to, że mongolski wódz był bezczynny. W latach 1245 i 1249 – 1250 jego oddziały najeżdżały ziemie kalifatu, zdobywając łupy, wymuszając haracz i rozpoznając teren. Czas pożyczony dobiegał końca.
