W 1258 roku urodził się Osman I, sułtan turecki w latach 1299 – 1326, założyciel dynastii Osmanów. Dzięki zręcznej polityce uniezależnił się od Seldżuków, a w wyniku zwycięskich walk z Bizancjum powiększył terytorium swojego państwa w zachodniej części Azji Mniejszej. Wykorzystał też kłopoty sąsiednich emiratów, które w 1304 roku najechały wojska Kompanii Katalońskiej pod wodzą Rogera de Flor, awanturnika w służbie bizantyńskiej. Tuż przed śmiercią sułtan rozpoczął oblężenie Bursy i Nikei, które zdobył jego syn Orhan.
Zajęta Bursa stała się stolicą imperium osmańskiego.
Na przełomie lat 40. i 50. XIII wieku w Anglii wzrosło niezadowolenie z rządów Henryka III Plantageneta (panował od 1216 roku). Lista żalów poddanych była długa: częste pobyty we Francji, gdzie toczył wojnę z Ludwikiem IX, otaczanie się Francuzami, niedopuszczanie angielskich baronów do współrządzenia krajem. Czara goryczy przelała się w 1258 roku, gdy król zażądał podatków na nową wojnę.
Pod groźbą buntu Henryk III zatwierdził 10 czerwca w Oksfordzie tzw. prowizje, które ograniczyły jego władzę: miał rządzić wespół z Tajną Radą, którą wybierali spośród siebie baronowie.
W 1257 roku, po śmierci Przemysła I, jego młodszy brat Bolesław Pobożny, książę gnieźnieńsko-kaliski, objął w posiadanie całą Wielkopolskę. Mimo że formalnie sprawował rządy w zastępstwie małoletniego bratanka Przemysła II, realizował własną politykę. W 1258 roku ożenił się z Jolentą Heleną, córką króla Węgier Beli IV. W wyniku wojny z książętami kujawskim i pomorskim przyłączył do swojego władztwa kasztelanię lądzką. Zabiegając o sojusz z Kościołem, Bolesław był dla niego niezwykle hojny – w 1259 roku sprowadził do Gniezna franciszkanów. Wydał także statut kaliski dla Żydów.
