Zamieniwszy hrabstwo na cesarską koronę, nie wrócił już do Europy, a jego jedyna córka została dziedziczką. Małgorzata miała dwóch synów: Jana z baronem d’Avesnes i Gwidona z pochodzącym z Szampanii Wilhelmem de Dampierre.
Gwidon uzyskał tytuł hrabiego Flandrii w 1246 roku na podstawie decyzji króla Francji Ludwika Świętego. Król uznał bowiem, że hrabstwo ma przypaść w udziale potomkom Małgorzaty z drugiego małżeństwa. Włoski kronikarz Villani przytacza interesującą anegdotkę o tym, jak Małgorzata wystąpiła przed królewskim trybunałem i stwierdziła, że Gwidon jest godzien zostać hrabią Flandrii, bo urodził się w małżeństwie, a Jan nie, gdyż z jego ojcem wzięła ślub już po porodzie. Słysząc to Jan, który jako pierworodny domagał się całości spadku po matce, miał ponoć powiedzieć w obecności króla i jego rady: „a zatem jestem synem najbogatszej dziwki świata?”.
Gwidon de Dampierre miał liczne potomstwo. Z pierwszej żony urodzili mu się czterej synowie: Robert de Bethune, Wilhelm, Jan i Filip, oraz trzy córki, z drugiej żony zaś synowie: Jan, Gwidon i Henryk, oraz pięć córek. Najmłodsza miała na imię Filipa i jej osoba stała się jednym z pretekstów wojny z Francją.
Zainteresowany z jednej strony uniezależnieniem się od silnego króla Francji, a z drugiej zbliżeniem z Anglią, z którą łączyły Flandrię interesy handlowe, Gwidon zaczął negocjować ślub Filipy z synem Edwarda I, również Edwardem. Negocjacje toczyły się sprawnie, ale kłopoty w Szkocji zmusiły Plantageneta do podpisania rozejmu z Filipem Pięknym w 1298 roku. Wówczas król Francji postanowił ukarać swego wasala Gwidona za nielojalność. Uważał bowiem, że ten nie miał prawa zaręczyć córki z wrogiem swego seniora czy wręcz z kimkolwiek, nie zapytawszy seniora o zdanie.
Jeśli wierzyć kronikarzom, sposób, w jaki Filip postanowił ukarać Gwidona, był niezbyt elegancki. Zaprosił bowiem Filipę, która była jego chrześnicą, na swój dwór. Gdy panna przybyła do Paryża, została natychmiast uwięziona w Luwrze. Włoski kronikarz Giovanni Villani dodaje, że niedługo po tym zmarła i „mówiono, iż zadano jej śmierć za pomocą trucizny”. Wściekły Dampierre wszczął z królem wojnę.
