Święto Szałasów (od hebr. suka: szałas), Namiotów lub Kuczek, obchodzone po jesiennych zbiorach plonów z sadów i winnic, 15 – 22 dnia miesiąca tiszri. W Izraelu pierwszy oraz ósmy (Szmini Aceret, Simchat Tora) dzień Sukot i wypadający między nimi szabat to właściwe dni świąteczne, a pozostałe to półświąteczne. W diasporze świętuje się pierwszy, drugi, ósmy (Szmini Aceret) i dziewiąty (Simchat Tora) dzień. Zgodnie z biblijnym nakazem Sukot ma radosny charakter. Zamieszkiwanie w szałasach upamiętnia życie w namiotach na pustyni po wyjściu z niewoli egipskiej. To zarazem wyraz ufności i oddania się w opiekę opatrzności bożej, jak też uświadomienie sobie ułudy pozornego bezpieczeństwa, bogactwa i sukcesu. Szałas o minimalnej wysokości i trzech ścianach musi stać na dworze. Dach z liści i gałęzi ma dawać więcej cienia, niż przepuszczać słońca. Budowę szałasu rozpoczyna się nazajutrz po Dniu Pojednania (Jom Kipur). W świątecznie ozdobionym szałasie nocuje się, spożywa posiłki i podejmuje gości. Od XVI wieku, zgodnie z tradycją kabalistyczną, każdego dnia wita się symbolicznie jedną z wielkich postaci biblijnych: Abrahama, Izaaka, Jakuba, Mojżesza, Aarona, Józefa i Dawida jako gości. W synagodze podczas uroczystego pochodu są niesione świąteczne bukiety (lulaw lub arba minim) z czterech gatunków roślin.
(na podst. „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)
