Był zlepkiem wad, miał jednak jedną cnotę: kochał Żydów. Widok bród i pejsów napełniał go radością...

Większość ludności sądziła, że pozostali chasydzi również odjadą. Właściciele miejskich gospód i zajazdów zwołali zebranie w celu omówienia sytuacji. Obecni tam byli również rzeźnicy i handlarze ryb, faktycznie wszyscy, których egzystencja zależała od dworu rabiego. Zgadzali się co do tego, że Jochanan doprowadził miasto do ruiny. Reb Szymon nie opuściłby Marszynowa, gdyby Johanan poświęcał więcej uwagi sprawom dworu, zamiast moczyć się dzień i noc w mykwie. [...] Obecnie cała chwała spłynęła na Szczekociny. Atoli, gdy tak rozprawiano, Marszynów zaczął się zapełniać tłumem ludzi. Kilkuset Żydów już przybyło na pierwsze modły pokutne. Było wśród nich wielu chasydów przyjeżdżających po raz pierwszy na dwór. Ci, którzy przepowiadali, że dom modlitwy będzie pusty, poczuli się zakłopotani. Każdy pociąg przywoził zastępy wiernych. Woźnicom brakowało miejsca na dworcu kolejowym, gdzie mogliby podjeżdżać wozami. Wielu przyjezdnych szło z węzełkami pieszo od pociągu. Właściciele zajazdów znieśli sienniki ze strychu i gotowali posiłki w ogromnych saganach i kotłach. [...] Nagle Marszynów stał się za mały, żeby pomieścić wszystkich zwolenników Johanana. Nigdy, jak Marszynów Marszynowem, nie widziano czegoś podobnego.