Hebrajski termin o podwójnym znaczeniu oznacza przykazanie, ale i dobry uczynek. W pierwszym rozumieniu określał pierwotnie ogół religijnych nakazów i zakazów w judaizmie. W czasach pobiblijnych zaczął się odnosić do poszczególnych obowiązków, nakazów i przykazań, natomiast cały system religijnego prawa judaizmu objęto terminem halacha. Oprócz dziesięciorga przykazań (dekalogu) objawionych na górze Synaj pojęcie micwa (liczba mnoga: micwot) obejmuje 613 przykazań – 365 zakazów i 248 nakazów – wymienianych przez literaturę talmudyczną jako podane w Torze. Judaizm podkreśla równoważność wszystkich micwot, chociaż dzieli je na lekkie (kalot) i ciężkie (chamurot). Pierwszy biblijne micwot wyszczególnił i policzył Szymon ben Kajara w VIII wieku w swoim zbiorze „Halachot gdolot”. Następnie miarodajna stała się lista „Sefer ha-micwot” (Księga przykazań) sporządzona przez Majmonidesa w wydanym w 1180 r. dziele „Miszne Tora” (Powtórzenie Prawa/Druga Tora). Micwa w drugim znaczeniu tego słowa to dobry uczynek, jak również akt szczególnej pobożności lub dobroczynności, nawet jeśli w Biblii nie ma nakazu jego spełniania. Uczeni w Piśmie uważali, że micwot nie przynoszą bezpośrednio nagrody na tym świecie. Kabaliści przypisywali im jednak siły mistyczne i w związku z tym włączali do liturgii specjalne modlitwy przed spełnieniem micwy.
(na podst. „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)
