Halacha

Pojęcie obejmujące cały system prawa religijnego w judaizmie. Halacha (hebr. prawo, reguła postępowania; od czasownika: iść, wędrować, lm. halachot) zawiera nakazy i zakazy oparte na przekazach pisemnych oraz ustnych i podlega historycznemu rozwojowi. Ogólnie rzecz biorąc, opisuje treść i sposób życia bez rozróżnienia na sferę świecką i religijną. Niektóre elementy halachy wywodzą się z tradycji synajskiej, czyli od Mojżesza, inne z późniejszej, rabinicznej. Obowiązująca moc danego pouczenia halachicznego zależy od wielu kryteriów. Decydujące znaczenie ma wykazanie długotrwałej tradycji i powołanie się na uznany autorytet. W pewnych okolicznościach halachę może zastąpić minhag (hebr. zwyczaj, obyczaj), o ile nie jest z nią sprzeczny. Uzasadnienie danej wskazówki halachicznej może również nastąpić poprzez przytoczenie pisemnego dowodu, ale ponieważ taki dowód daje się zasadniczo obalić, nie jest wystarczający bez zastosowania innych kryteriów. Najważniejszymi zbiorami halachy z epoki rabinicznej są Miszna, Tosefta, halachiczne midrasze i Talmud babiloński oraz palestyński, natomiast z czasów potalmudycznych przede wszystkim Miszne Tora (Powtórzenie Prawa/Druga Tora) Majmonidesa i Szulchan Aruch (hebr. Nakryty Stół) Josefa ben Efraima Karo.

(na podst. „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)