Nieustanowione w Biblii półświęto obchodzone z początkiem wiosny, podczas którego zabroniony jest wszelki post. Tłem historycznym dla Tu bi-Szwat (hebr. Piętnasty [dzień miesiąca] Szwat) lub Rosz ha-Szana la-Ilanot (Nowy Rok Drzew) jest nakaz z Księgi Kapłańskiej (19,23-25) niepozwalający zbierać owoców z nowo zasadzonych drzew przez trzy lata. W czwartym roku należy je złożyć jako dziesięcinę w świątyni. Spożyć owoce można dopiero w piątym roku od zasadzenia. W starożytności 15 szwat odgrywał ważną rolę, ponieważ w tym dniu określano wiek drzew i szacowano należne dziesięciny. Oznaczał on koniec pory deszczowej i początek krążenia życiodajnych soków w drzewach. W dzisiejszym Izraelu Tu bi-Szwat stał się świętem sadzenia nowych drzew przez dzieci i młodzież szkolną, w wyniku czego zalesiono rozległe połacie ziemi. Tak więc 15 szwat to zarazem święto przyrody, ochrony środowiska i wyraz miłości do ziemi ojczystej. W diasporze zwyczaj nakazuje zebranie i spożycie co najmniej 15 różnych gatunków owoców, które przypominają o kraju Izraela, np. oliwek, daktyli, winogron, fig, jabłek, gruszek, orzechów, bananów. W liturgii pomija się modlitwę błagalną Tachanum (hebr. Błaganie/Prośba), pierwotnie indywidualną, a obecnie rodzaj wyznania grzechów połączony z prośbą o łaskę.
(na podst. „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)
