W listopadzie 1918 r. została zarejestrowana jako organizacja ogólnopolska, z centralą w Warszawie. Jej powstanie i dalszy rozwój można chyba wiązać z narodzinami i rozwojem polskiego skautingu, a następnie harcerstwa, z którym organizacja utrzymywała kontakt do czasów II wojny światowej.
Wśród twórców i członków PPS, PPSD czy SDKPiL znajdowało się wielu działaczy o żydowskich korzeniach, ale często nieidentyfikujących się już z tradycją i religią żydowską
Kładła nacisk na ideologiczne i zawodowe przygotowanie młodych osadników w Palestynie oraz na pracę samokształceniową w grupach. Jej nadrzędnym celem było stworzenie socjalistycznego państwa żydowskiego w Palestynie, gdzie zamierzano tworzyć kibuce – kolektywne gospodarstwa rolne i przemysłowe, które miały stanowić podstawę ekonomicznego bytu osadników, ale także realizować w praktyce syjonistyczną wizję produktywnego Żyda.
