Łupy były tak wielkie, że każdy mieszkaniec Kabulu bez względu na wiek, płeć czy pozycję społeczną otrzymał srebrną monetę na dowód triumfu swego szacha. Bogate dary przesłano także imamom z Heratu, Samarkandy, Mekki i Medyny, co miało podkreślić pozycję Babura w świecie islamskim. Nagroda nie ominęła także żadnego żołnierza. Wszyscy bez względu na rangę otrzymali udział w łupach.
Przez następne cztery lata Babur umacniał swą władzę nad Gangesem. 16 marca 1527 roku rozbił pod Chanwą armię radżpuckiego księcia Rana Sangi. Dwa lata później, 6 maja 1529 roku pobił zaś pod Gogrą kolejną koalicję afgańskich pobratymców Lodiego. Pod koniec życia dominium Babura rozciągało się od Afganistanu po Bengal.
Gdy wielki wódz zszedł z tego świata 26 grudnia 1530 roku, rządy w indyjskich posiadłościach przejął syn Humajun. Panował ze zmiennym szczęściem, tracąc na pewien czas zdobycze ojca. Czas wspaniałego rozkwitu dynastii mongolskiej w Indiach przypadł na lata panowania wnuka Babura Muhammada Akbara „Wielkiego”. Na przełomie XVII i XVIII wieku imperium Mogołów obejmowało niemal cały subkontynent indyjski. Ostatni z mongolskich władców Bahadur Shah II, którego panowanie ograniczało się już tylko do murów czerwonej fortecy Delhi, został obalony przez Brytyjczyków dopiero w 1857 roku. Pamięć o azjatyckim imperium Babura i jego następców podtrzymują dziś monumentalne budowle pałacowe i sakralne, łączące muzułmański i hinduski styl architektoniczny.
