Monopolista tanich wyrobów

U Scheiblera zaopatrywał się w przędzę i prowadził skład tkanin. Szczęśliwym trafem działo się to w czasie tzw. głodu bawełnianego, spowodowanego odcięciem przemysłu łódzkiego od dostaw bawełny amerykańskiej z powodu wojny secesyjnej. Sprzedaż przez Scheiblera, po wygórowanej cenie, przędzy ze swoich zapasów bankrutującym fabrykantom przyniosła korzyści także Poznańskiemu. Będąc dobrze już prosperującym kupcem, w 1871 r. kupił parcelę przy ulicy Ogrodowej i zbudował na niej pierwszą tkalnię, którą wyposażył w 200 mechanicznych krosien, sprowadzonych z Anglii i napędzanych maszyną parową. Zmechanizował w ten sposób produkcję, co było olbrzymim skokiem technologicznym i przyczyniło się do błyskawicznego rozwoju firmy. Cztery lata później w jego tkalni pracowało 294 majstrów i robotników, a obroty szacowano na 412 tys. rb. Dziesięć lat później było już 1560 krosien, a obroty wynosiły 4,3 mln rb.Dawało to możliwość rozbudowy fabryki i dążenia do jej samowystarczalności. W tym celu uruchomił oddział budowy i naprawy maszyn (uniezależniając się od Anglików). Postawił bielnik, apreturę (gdzie wykańczano tkaniny za pomocą specjalnych środków, dla nadania im pożądanych właściwości) i pod koniec lat 70. przędzalnię. Na własne potrzeby wybudował także cegielnię, gazownię dla oświetlenia fabryki, farbiarnię i drukarnię tkanin oraz remizę strażacką. Stworzył w ten sposób wielofunkcyjny, samowystarczalny zakład, gdzie realizowany był cały proces produkcyjny. Rok 1889 przyniósł przekształcenie przedsiębiorstwa w rodzinną spółkę – Towarzystwo Akcyjne Wyrobów Bawełnianych I. K. Poznański, z kapitałem akcyjnym 5 mln rb. Rodzina nabyła 180 z 200 akcji. Sam Poznański stał się właścicielem 156 akcji oraz przewodniczącym zarządu i dyrektorem zarządzającym.