Od śmierci ojca w 1551 roku przez osiem lat walczył o przejęcie władzy nad swym klanem i prowincją. W 1560 roku w bitwie pod Okehazamą pobił ośmiokrotnie większą armię klanu Imagawa, która chciała zająć ówczesną stolicę Japonii – Kioto. W walce został zabity przywódca przeciwników Yoshimoto Imagawa, a pierwszy raz na polu bitwy wyróżnił się jeden z dowódców Nobunagi – Toyotomi Hideyoshi. Wkrótce Oda zawarł sojusz z klanem Matsudaira (nazwisko rodowe Tokugawy Ieyasu), w 1573 roku zajął Kioto, obalając szogunat Ashikagów, a dwa lata później dzięki masowemu zastosowaniu broni palnej wygrał bitwę pod Nagashino, pokonując niezwyciężoną do tej pory ciężką jazdę rodu Takeda.
Pasmo sukcesów przerwała w 1582 roku zdrada Akechiego Mitsuhide, podwładnego Nobunagi. Wkrótce po wymarszu na front Akechi zawrócił swe oddziały i zaatakował swego pana przebywającego w świątyni Honn?ji w Kioto. Nobunaga pozbawiony przybocznych oddziałów, nie mając szans na ratunek, popełnił rytualne samobójstwo – seppuku.
Oda Nobunaga był pierwszym z daimy? (termin oznaczający możnego), który uzyskał wyraźną przewagę nad innymi panami feudalnymi. W chwili śmierci kontrolował całkowicie lub częściowo ok. 20 z 66 prowincji Japonii. W latach 70. XVI w. wprowadził spisy ziemskie jako podstawę nowego systemu podatkowego – od tej pory wysokość podatku zależała od produktywności ziemi rolnej, a nie obszaru. Podatek mierzono w koku (ok. 180 l) ryżu – była to ilość wystarczająca, aby wyżywić człowieka przez rok.
Nobunaga prowadził także brutalne walki z klasztorami buddyjskimi, które destabilizowały sytuację w państwie. W przeciwieństwie do mnichów buddyjskich wielką estymą darzył jezuitów, którzy przyczynili się do rozwoju handlu i wzmocnili sieć gospodarczych powiązań z Chinami. Swe sukcesy Oda w dużej mierze zawdzięczał utalentowanym generałom Toyotomiemu Hideyoshiemu i Tokugawie Ieyasu.
